Во разоткриените списи Севишниот Господин е опишан како сач-чид-ананда-виграха.
Caт значи вечен, чит потполно свесен, ананда блажен, а виграха личност. Така
Господинот, или Севишниот Бог, кој е еден единствен, е потполно свесна и вечно
радосна личност со потполно чувство за својот идентитет. Никој не му е рамен,
ниту поголем од Hero. Ова е краток опис на Севишниот Господин.
Живите суштества (џиви) се малечки примероци на Севишниот Господин и како такви
во своите активности чувствуваат желба за вечно постоење, потполно знаење и
среќа. Овие желби се очигледни кај човештвото, а на повисоките планетарни
системи (Сваргалока, Џаналока, Таполока, Махарлока, Брахмалока итн.) живите
суштества уживаат подолг животен век, поголемо количество знаење и, општо
земено, поблажено постоење . Па сепак, дури и на највисоката планета во овој
материјален свет, каде што животниот век и стандардот на уживање се многу
илјади пати поголеми од оние на Земјата, има старост, болест и смрт. Затоа
тамошното ниво на уживање е безначајно во споредба со вечното блаженство во кое
можеме да уживаме во друштвото на Севишниот Господин. Служењето на Севишниот
Господин со љубов во разни односи го прави дури и уживањето во безличниот
Брахман безначајно како капка вода во споредба со океанот.
Во овој материјален свет сите живи суштества го посакуваат највисокото ниво на уживање, па сепак тука сите се несреќни. Таа несреќа е присутна на сите повисоки планети, и покрај подолгиот животен век, повисокиот стандард на уживање и удобноста. Тоа е поради законот на материјалната природа. Можеме да ги зголемиме животниот век и стандардот до крајни граници, па сепак, според законот на материјалната природа, ќе бидеме несреќни, бидејќи среќата што и одговара на нашата природа е квалитативно поинаква од среќата која се добива од материјални активности. Живото суштество е сач-чид-ананда-виграха, малечко делче на Господиновата повисока, духовна енергија, и затоа има природна склоност кон среќа што е духовна по квалитет. На негова несреќа, попусто се обидува да го најде своето уживање во туѓата атмосфера на материјалната природа.
Рибата извадена од вода не може да биде среќна со никакви погодности на копно. Мора да се наоѓа во вода. На ист начин, малечкото сач-чид-ананда живо суштество не може да биде навистина среќно во материјалната вселена со никакви планови што ги смислило со својот мозок во илузија. Затоа мора да му се даде поинаков вид на среќа, која е духовна по природа. Нашите тежнеења треба да бидат насочени кон уживање во духовното блаженство, а не во оваа привремена среќа.
Во овој материјален свет сите живи суштества го посакуваат највисокото ниво на уживање, па сепак тука сите се несреќни. Таа несреќа е присутна на сите повисоки планети, и покрај подолгиот животен век, повисокиот стандард на уживање и удобноста. Тоа е поради законот на материјалната природа. Можеме да ги зголемиме животниот век и стандардот до крајни граници, па сепак, според законот на материјалната природа, ќе бидеме несреќни, бидејќи среќата што и одговара на нашата природа е квалитативно поинаква од среќата која се добива од материјални активности. Живото суштество е сач-чид-ананда-виграха, малечко делче на Господиновата повисока, духовна енергија, и затоа има природна склоност кон среќа што е духовна по квалитет. На негова несреќа, попусто се обидува да го најде своето уживање во туѓата атмосфера на материјалната природа.
Рибата извадена од вода не може да биде среќна со никакви погодности на копно. Мора да се наоѓа во вода. На ист начин, малечкото сач-чид-ананда живо суштество не може да биде навистина среќно во материјалната вселена со никакви планови што ги смислило со својот мозок во илузија. Затоа мора да му се даде поинаков вид на среќа, која е духовна по природа. Нашите тежнеења треба да бидат насочени кон уживање во духовното блаженство, а не во оваа привремена среќа.
Некои филозофи тврдат дека духовното
блаженство се достигнува со негирање на материјалната среќа и материјалното
постоење. Теоретското негирање на материјалните активности што го предлага
Шрипада Шан-карачарја може да му донесе успех на безначаен дел од човештвото,
но Господинот Шри Чаитанја Махапрабху како најдобриот и најсигурен начин со кој
секој може да искуси духовно блаженство ги препорачал активностите засновувани
на девоција кон Бога. Таквите девоциски активности можат да го изменат лицето
на материјалната природа.
Копнеењето по материјална среќа се нарекува пожуда, a пожудните активности сигурно завршуваат со неуспех. Телото на змијата е многу студено, но ако човек, сакајќи да ужива во тоа студенило, се окити со змија отровница, нејзиното отровно каснување сигурно ќе го убие. Материјалните сетила се споредуваат со змии; ако и се препуштиме на материјалната среќа, сигурно ќе го убиеме нашиот духовен идентитет. Затоа разумниот човек треба да стреми кон пронаоѓање на вистинскиот извор на среќа.
Меѓутоа, за да го пронајдеме тој извор ни треба знаење за тоа што е таа среќа. Има една приказна за глупавиот човек кој никогаш немал видено шеќерна трска. Кога го запрашал својот пријател за особеностите на шеќерната трска, добил несовршена информација дека нејзиниот облик е сличен на бамбусовиот. Така се обидувал да исцеди сок од бамбусови стапови, но се разбира, не успеал во своите обиди. Таква е положбата на живото суштество во илузија, кое во потрага по вечна среќа се обидува да исцеди среќа од овој материјален свет, кој не само што е полн со неволи туку и привремен и треперлив. Во Бхагавад-гита материјалниот свет е опишан како полн со беди.
Копнеењето по материјална среќа се нарекува пожуда, a пожудните активности сигурно завршуваат со неуспех. Телото на змијата е многу студено, но ако човек, сакајќи да ужива во тоа студенило, се окити со змија отровница, нејзиното отровно каснување сигурно ќе го убие. Материјалните сетила се споредуваат со змии; ако и се препуштиме на материјалната среќа, сигурно ќе го убиеме нашиот духовен идентитет. Затоа разумниот човек треба да стреми кон пронаоѓање на вистинскиот извор на среќа.
Меѓутоа, за да го пронајдеме тој извор ни треба знаење за тоа што е таа среќа. Има една приказна за глупавиот човек кој никогаш немал видено шеќерна трска. Кога го запрашал својот пријател за особеностите на шеќерната трска, добил несовршена информација дека нејзиниот облик е сличен на бамбусовиот. Така се обидувал да исцеди сок од бамбусови стапови, но се разбира, не успеал во своите обиди. Таква е положбата на живото суштество во илузија, кое во потрага по вечна среќа се обидува да исцеди среќа од овој материјален свет, кој не само што е полн со неволи туку и привремен и треперлив. Во Бхагавад-гита материјалниот свет е опишан како полн со беди.
абрахма-бхуванал локах
пунар авартино 'рџуна
пунар авартино 'рџуна
мам упетја mу каунтеја
пунар џанма на видјате
„Сите планети во материјалниот свет, од
највисоката до најниската, се места на беди каде наизменично се повторуваат
раѓањето и смртта. Но оној што ќе го достигне Моето престојувалиште, о сине на
Кунти, никогаш повеќе не се раѓа." (Бг. 8.16)
Стремежот кон среќа е природен и добар, но обидот таа да се добие од неподвижната материја со тнр. научни аранжмани е илузорен обид осуден на неуспех. Збунетите луѓе не можат тоа да го сфатат. Во Бхагавад-гита е опишано како делува човек воден од пожудата за материјална среќа.
Стремежот кон среќа е природен и добар, но обидот таа да се добие од неподвижната материја со тнр. научни аранжмани е илузорен обид осуден на неуспех. Збунетите луѓе не можат тоа да го сфатат. Во Бхагавад-гита е опишано како делува човек воден од пожудата за материјална среќа.
идам адја маја лабдхам
имам прапсје маноратхам
имам прапсје маноратхам
идам астпдам апи ме
бхавишјати пунар дханам
бхавишјати пунар дханам
„Демонската личност мисли: Толку
богатство имам денес, a според моите планови ќе стекнам уште повеќе. Сега толку
е мое, а во иднина ќе имам уште повеќе." (Бг. 16.13)
Оваа атеистичка цивилизација е огромен систем направен за задоволување на нашите сетила, и сега сите бараме пари како луди за да можеме да ја одржуваме оваа празна лушпа. Секој е во потрага по пари, бидејќи тие се средство за размена со предмети за сетилно уживање. Очигледно, очекувањето мир во една таква атмосфера на пеколна златна треска е утописки сон. Се додека постои и најмала трага на сетилно задоволување или желба за сетилно задоволување, мирот ќе остане далеку, далеку. Тоа е затоа што по природа сите сме вечни слуги на Севишниот Господин и затоа не можеме во ништо да уживаме сами. Затоа е неопходно да научиме како да ги вклучиме нашите сетила во трансценденталното служење на Господинот и да искористиме се да го служиме Неговиот личен интерес. Тоа може да го донесе многупосакуваниот мир.
Оваа атеистичка цивилизација е огромен систем направен за задоволување на нашите сетила, и сега сите бараме пари како луди за да можеме да ја одржуваме оваа празна лушпа. Секој е во потрага по пари, бидејќи тие се средство за размена со предмети за сетилно уживање. Очигледно, очекувањето мир во една таква атмосфера на пеколна златна треска е утописки сон. Се додека постои и најмала трага на сетилно задоволување или желба за сетилно задоволување, мирот ќе остане далеку, далеку. Тоа е затоа што по природа сите сме вечни слуги на Севишниот Господин и затоа не можеме во ништо да уживаме сами. Затоа е неопходно да научиме како да ги вклучиме нашите сетила во трансценденталното служење на Господинот и да искористиме се да го служиме Неговиот личен интерес. Тоа може да го донесе многупосакуваниот мир.
Еден дел од телото не може сам да биде
независно среќен. Единствено може да биде среќен и задоволен ако го служи
целото тело. Севишниот Господин е целината, а ние сме деловите, но сите
настојуваме да ги оствариме своите себични интереси. Никој не е подготвен да го
служи Господинот. Тоа е основната причина за нашата условеност во материјалното
постоење и за страдањето кое произлегува од неа.
Од највисокиот функционер во неговата канцеларија во облакодерот до уличниот амал — сите работат со мислата за насобирање богатство, на законски или незаконски начин. Сето тоа е всушност незаконско работење, бидејќи себичното работење е и незаконско и деструктивно. Дури и себичното негување на духовното сознание е незаконско и деструктивно. Тоа значи дека сите активности мораат да бидат наменети за служење и задоволување на Кришна.
Оние што не го служат Севишниот Господин со трансцендентална љубов погрешно мислат дека насобираат многу пари, ден за ден.
Од највисокиот функционер во неговата канцеларија во облакодерот до уличниот амал — сите работат со мислата за насобирање богатство, на законски или незаконски начин. Сето тоа е всушност незаконско работење, бидејќи себичното работење е и незаконско и деструктивно. Дури и себичното негување на духовното сознание е незаконско и деструктивно. Тоа значи дека сите активности мораат да бидат наменети за служење и задоволување на Кришна.
Оние што не го служат Севишниот Господин со трансцендентална љубов погрешно мислат дека насобираат многу пари, ден за ден.
ата-пата-татаир баддхах
кама-кродха-парајанах
кама-кродха-парајанах
пханте кама-бхогартхам
анјајенартха-сан чајан
анјајенартха-сан чајан
„Врзани со стотици илјади желби, пожуда
и гнев, со незаконски средства собираат пари за сетилно задоволување."
(Бг. 16.12)
Затоа, иако во светот има доволно пари, недостасува мир. Толку многу човечка енергија се троши на заработувачка, бидејќи луѓето го имаат зголемено својот капацитет за насо-бирање се повеќе и повеќе долари, но крајниот резултат на тоа е дека оваа нескротлива и незаконска монетарна инфлација создаде лоша економија ширум светот и не поттикна да произведуваме големи и скапи оружја за да го уништиме самиот резултат на таквата евтина заработувачка. Водачите на големите, богати земји всушност не уживаат во мирот, туку прават планови како да се спасат од неминовното уништување кое треба да го предизвика нуклеарното оружје. Експериментирањата со овие стравотни оружја фрлаат в море огромни суми на пари. Таквите експерименти не само што се ужасно скапи, туку чинат и многу животи. На тој начин, законите на кармата ги врзуваат народите. Кога луѓето се поттикнати од импулсот за сетилно уживање, сите заработени пари се расипуваат и се трошат за уништување на човечката раса. Така законите на природата ја трошат енергијата на човечката раса поради човековата одбојност кон Господинот, кој всушност е сопственикот на сите енергии.
Богатството се обожува и ја претставува Мајката Лакшми, или божицата на среќата. Нејзината положба е да го служи Господинот Нарајана, изворот на сите нари, живи суштества. Живото суштество не може да ја ужива божицата на среќата без да го служи Нарајана. Затоа законите на природата ќе го казнат секого што ќе посака да ја ужива на погрешен начин. Тие закони ќе се погрижат самите пари да донесат уништување наместо мир и напредок.
Незаконски насобраните пари се одземаат од скржавите граѓани преку разни методи на државно оданочување за создавање на фонд за идните цивилни и меѓународни војни, од каде парите се трошат на расипнички и деструктивен начин. Граѓаните повеќе не се задоволни со сумата на пари доволна за убаво одржување на семејството и негување на духовното знаење, кои обете се суштински важни за човечкиот живот. Сега сите сакаат бескрајно многу пари за да ги задоволат своите незаситни желби. Сразмерно со нивните незаконски желби, насобраните пари на луѓето им ги одземаат претставниците на илузорната енергија во вид на лекари, адвокати, даночници, здруженија, закони, прописи, тнр. свети лица, глад, земјотреси и многу други слични несреќи. Еден скржавец кој се двоумеше да купи еден примерок на Бек my Годхед* потроши 2000 долари за еднонеделна резерва на лекови, а набргу потоа умре. Друг човек, кој одби да потроши и еден цент за служење на Господинот, потроши илјадници долари во јавна расправија помеѓу членовите на неговото семејство.
Затоа, иако во светот има доволно пари, недостасува мир. Толку многу човечка енергија се троши на заработувачка, бидејќи луѓето го имаат зголемено својот капацитет за насо-бирање се повеќе и повеќе долари, но крајниот резултат на тоа е дека оваа нескротлива и незаконска монетарна инфлација создаде лоша економија ширум светот и не поттикна да произведуваме големи и скапи оружја за да го уништиме самиот резултат на таквата евтина заработувачка. Водачите на големите, богати земји всушност не уживаат во мирот, туку прават планови како да се спасат од неминовното уништување кое треба да го предизвика нуклеарното оружје. Експериментирањата со овие стравотни оружја фрлаат в море огромни суми на пари. Таквите експерименти не само што се ужасно скапи, туку чинат и многу животи. На тој начин, законите на кармата ги врзуваат народите. Кога луѓето се поттикнати од импулсот за сетилно уживање, сите заработени пари се расипуваат и се трошат за уништување на човечката раса. Така законите на природата ја трошат енергијата на човечката раса поради човековата одбојност кон Господинот, кој всушност е сопственикот на сите енергии.
Богатството се обожува и ја претставува Мајката Лакшми, или божицата на среќата. Нејзината положба е да го служи Господинот Нарајана, изворот на сите нари, живи суштества. Живото суштество не може да ја ужива божицата на среќата без да го служи Нарајана. Затоа законите на природата ќе го казнат секого што ќе посака да ја ужива на погрешен начин. Тие закони ќе се погрижат самите пари да донесат уништување наместо мир и напредок.
Незаконски насобраните пари се одземаат од скржавите граѓани преку разни методи на државно оданочување за создавање на фонд за идните цивилни и меѓународни војни, од каде парите се трошат на расипнички и деструктивен начин. Граѓаните повеќе не се задоволни со сумата на пари доволна за убаво одржување на семејството и негување на духовното знаење, кои обете се суштински важни за човечкиот живот. Сега сите сакаат бескрајно многу пари за да ги задоволат своите незаситни желби. Сразмерно со нивните незаконски желби, насобраните пари на луѓето им ги одземаат претставниците на илузорната енергија во вид на лекари, адвокати, даночници, здруженија, закони, прописи, тнр. свети лица, глад, земјотреси и многу други слични несреќи. Еден скржавец кој се двоумеше да купи еден примерок на Бек my Годхед* потроши 2000 долари за еднонеделна резерва на лекови, а набргу потоа умре. Друг човек, кој одби да потроши и еден цент за служење на Господинот, потроши илјадници долари во јавна расправија помеѓу членовите на неговото семејство.
Постојат безброј слични примери кои ги
предизвикува управувањето на илузорната природа. Тоа е закон на природата: ако
парите не му се посветени на служењето на Господинот, мораат да се потрошат
како расипана енергија во вид на законски проблеми или болести. Будалестите
луѓе немаат очи да ги видат таквите факти; затоа законите на Севишниот Господин
ги збунуваат.
Законите на природата не ни дозволуваат
да примиме повеќе пари одошто ни треба за издржување. Според природниот закон,
секое живо суштество добива доволно храна и засолниште, но незаситната пожуда
на луѓето го вознемирува уредувањето кое Семоќниот Татко го воспоставил за сите
видови на живот. Севишниот Господин уредил да има океан од сол, бидејќи солта
му е многу потребна на живото суштество. На ист начин, Бог направил да има
доволно воздух и светлина, кои се исто така суштински важни. Секој може да земе
колку сака сол од природното складиште, но не можеме да земеме повеќе сол
одошто природно ни треба. Ако ставиме премногу сол, ќе ја расипеме чорбата, а
ако ставиме премалку, нашата храна ќе биде без вкус. Од друга страна, ако
земеме само онолку колку што ни треба, нашата храна ќе биде вкусна, а ние ќе
бидеме здрави. Денес се јавува голема загриженост околу фактот дека нашите
природни извори стануваат загадени и истрошени. Всушност, залихата што постои е
доволна, но поради злоупотреба и алчност се се расипува. Она што борците за
заштита на природата и еколозите не го сфаќаат е тоа дека незаситната пожуда ќе
продолжи се да расипува освен ако луѓето не го прифатат овој процес на
свесноста за Кришна. На ниедно ниво на постоење не може да има мир без свесност
за Кришна.
Така човекот страда поради своите незаситни пожудни желби. Но не страда само
тој, туку и планетата на која живее, неговата мајка Земја, претставена во
Шримад-Бхагаватам како мајката крава. Еднаш во Индија го прашале еден познат
свами дали Бог или провидението е одговорно за страдањата на човештвото.
Свамито одговорил дека тие страдања се Божји забави или лила. Потоа
го прашале зошто живото суштество мора да биде ставено под управа на законот на
кармата. На задоволство на тие што го прашувале, свамито не можел да одговори
на тие прашања. Монистите и имперсоналистите кои размислуваат само во рамките
на истоветноста на живите суштества со Севишниот Господин не можат да дадат
задоволувачки одговори на таквите прашања. Таквите несовршени одговори тешко
дека можат да го задоволат срцето на живото суштество.
Господинот е во сите списи опишан како лила-пурушоттама, или Божјата Личност,
во чија природа е постојано да има трансцендентални забави. Во Веданта-сутра
Тој е опишан и како анандамајо 'бхјасат. Монистите и имперсоналистите со големи
тешкотии се обидуваат да ја објаснат оваа сутра на разни начини за да ја
подржат својата несовршена теорија на единството и безличноста. Меѓутоа,
останува фактот дека во ананда, задоволството, не можеме да уживаме сами. Добро
е познат фактот дека разноликоста е мајка на уживањето. Градовите, на пример,
се познати како привлечни ако содржат разноликост. Живите суштества природно ги
привлекува разноликоста-привлечните улици, згради, кина, паркови, превозни
средства, занимања, работни места, итн. И покрај сета таа разноликост,
англискиот поет Каупер еднаш рекол: „Човекот го создал градот.
но Бог го создал селото." Селото е исто така полно со природна разноликост во груб облик, додека во градот таа разноликост е изложена на современ, научен начин. Поетите како Каупер ги привлекува разноликоста на селото, а прозаичните луѓе што живеат во градот разнобојната разноликост произведена од човекот. Во секој случај, разноликоста е таа што ги привлекува луѓето во селото или во градот. Тоа е правилното објаснување на стихот од Веданта-сутра.
но Бог го создал селото." Селото е исто така полно со природна разноликост во груб облик, додека во градот таа разноликост е изложена на современ, научен начин. Поетите како Каупер ги привлекува разноликоста на селото, а прозаичните луѓе што живеат во градот разнобојната разноликост произведена од човекот. Во секој случај, разноликоста е таа што ги привлекува луѓето во селото или во градот. Тоа е правилното објаснување на стихот од Веданта-сутра.
Многу тнр. свамии, привлечени од градовите, често бараат некакво задоволство во
општеството и во дружењето со жените. Нив обично не ги привлекува природната
убавина на шумите, иако можат да се облечат како човек кој би требало да живее
в шума. Таквите свамии бараат разновидно уживање во материјата, бидејќи не
знаат за разноликоста на духовниот живот. Од една страна уживаат во
материјалната разноликост, а од друга ја одречуваат духовната разноликост на
Апсолутот. Бидејќи се заколнати бранители на теоријата на монизмот и
имперсонализмот, негираат дека нешто што се однесува на материјата може да се
однесува и на духот. Според нив, духот е негација на материјата. Духот,
меѓутоа, не е негација на материјата, туку материјата е искривен одраз на
духот.
Во духот вистинското задоволство на разноликоста постои без измамувачка релативност. Од друга страна, неподвижната материја, во допир со активниот дух, манифестира лажна претстава или искривен одраз на истата духовна разноликост која монистичката класа на тнр. свамии така тврдоглаво ја негира.
Како што веќе беше речено, Севишниот Господин е сач-чид-ананда-виграха, радосен по природа, и затоа се експандира Себеси преку разните свои енергии, потполни делови и одвоени делови. Тој е Апсолутната Вистина и е еден единствен, но исто така ги опфаќа и разните Негови енергии, делови и потполни делови кои се истовремено едно со Hero и се разликуваат од Hero. Бидејќи е радосен по природа, Тој се експандира на разни начини, а активностите на тие експанзии се нарекуваат Негови трансцендентални забави или лила. Меѓутоа, тие забави не се ни тапи ниту безживотни.
Покажуваат потполна смисла, независност и слобода од последиците на делата. Сложеноста на дејствата и последиците на дејствата на разните енергии на Апсолутната Вистина е предмет на огромната трансцендентална наука за Бога, a Бхагавад-гита е АБВ или основната книга на знаење за учениците што се интересираат за таа наука. Секој интелигентен човек треба да се заинтересира за таа трансцендентална наука. Уште повеќе од тоа — според мислењата на мудреците, човечкиот живот е наменет само за изучување на таа наука. Уводните зборови на Ведантасутра велат: „Сега е време да се распрашуваме за Брахман."
Човечкиот живот е по природа полн со страдање, а пониските облици на живот се уште победни. Секој здрав човек кој има правилно расудувачки сетила може да сфати дека животот во материјалниот свет е полн со беди и дека никој не е ослободен од дејствата и последиците на дејствата на тие беди. Ова не е песимистички поглед на животот, туку факт за кој не би смееле да бидеме слепи. Бедите на животот се делат на три категории, имено, на оние што доаѓаат од телото и умот, од други живи суштества и од природни непогоди. Разумниот човек мора да се погрижи да ги отстрани овие беди и така да стане среќен во животот. Сите се трудиме, барем потсвесно, да достигнеме мир и слобода од овие беди, а во повисоките интелектуални кругови се прават генијални планови и нацрти за нивно'отстранување. Но силата што ги растура сите планови и нацрти дури и на најинтелигентната личност е моќта на Маја-деви, илузорната енергија. Таа семоќна илузорна енергија управува со законот на кармата, т.е. резултатите на сите дела и нивните последици во овој свет. Таа делува свесно, во согласност со одредени принципи и правила и под управа на Севишниот Господин. Природата се врши потполно свесно; ништо не е без смисла или случајно. Материјалната енергија уште се вика и Дурга, што означува сила која многу тешко може да се надмине. Никој не може да ги надмине законите на Дурга со никакви детински планови.
Ослободувањето на човештвото од неговите маки е истовремено и многу тешка и многу лесна работа. Се додека условените души, и самите врзани со природните закони, прават планови како да се ослободат од трите беди, нема да пронајдат решение. Единствените делотворни решенија се решенијата спомнати во Бхагавад-гита, кои мораме за наше добро практично да ги примениме во нашите животи. Трите беди на материјалната природа не постојат во забавите на Севишниот Господин. Како што претходно спомнавме, Тој е вечно радосен, а Неговите трансцендентални забави не се разликуваат од Hero. Бидејќи е Апсолутната Вистина, Неговото име, слава, облик, особини и забави се сите истоветни со Hero. Затоа не можеме да ги сведеме Неговите забави на исто ниво со страдањата на човештвото како што тврди тнр. свами. Забавите на Севишниот Господин се трансцендентални спрема вистинските беди и страдања на луѓето.
Страдањата на човештвото ги предизвикува злоупотребата на разликувачката моќ или малата независност која им е дадена на особените души. За да и останат доследни на теоријата на монизмот, измамничките свамии и спекулатори мораат да ги претставуваат неволите на човештвото како Божји забави, но всушност овие неволи се само казни со кои Маја деви ги казнува заведените условени души.
Ние, како живи суштества, сме делчиња на Севишниот Господин. Всушност, и припаѓаме на Неговата повисока енергија. Како такви, во нашата неусловена животна состојба можеме да влеземе во Неговите трансцендентални забави. Но, се додека кармичките закони не условуваат и додека сме во допир со пониската енергија, нашите страдања се наши сопствени творби произлезени од грубата злоупотреба на нашата мала независност. Имперсоналистичките монисти само ги заведуваат луѓето со тврдењето дека трикратните беди се дел од Господиновите забави. Таквите само ги заведуваат своите следбеници, бидејќи погрешно мислат дека Севишниот Господин и особените души се еднакви во секој поглед. Особените души се еднакви со Севишниот Господин по квалитет, но не и по квантитет. Кога особената душа би била квантитативно еднаква со Севишниот Господин, никогаш не би им била подредена на законите на материјалната природа. Материјалната природа и е подредена на волјата на Севишниот Господин и затоа Тој не може да им биде подложен на законите на сопствената пониска енергија.
Во духот вистинското задоволство на разноликоста постои без измамувачка релативност. Од друга страна, неподвижната материја, во допир со активниот дух, манифестира лажна претстава или искривен одраз на истата духовна разноликост која монистичката класа на тнр. свамии така тврдоглаво ја негира.
Како што веќе беше речено, Севишниот Господин е сач-чид-ананда-виграха, радосен по природа, и затоа се експандира Себеси преку разните свои енергии, потполни делови и одвоени делови. Тој е Апсолутната Вистина и е еден единствен, но исто така ги опфаќа и разните Негови енергии, делови и потполни делови кои се истовремено едно со Hero и се разликуваат од Hero. Бидејќи е радосен по природа, Тој се експандира на разни начини, а активностите на тие експанзии се нарекуваат Негови трансцендентални забави или лила. Меѓутоа, тие забави не се ни тапи ниту безживотни.
Покажуваат потполна смисла, независност и слобода од последиците на делата. Сложеноста на дејствата и последиците на дејствата на разните енергии на Апсолутната Вистина е предмет на огромната трансцендентална наука за Бога, a Бхагавад-гита е АБВ или основната книга на знаење за учениците што се интересираат за таа наука. Секој интелигентен човек треба да се заинтересира за таа трансцендентална наука. Уште повеќе од тоа — според мислењата на мудреците, човечкиот живот е наменет само за изучување на таа наука. Уводните зборови на Ведантасутра велат: „Сега е време да се распрашуваме за Брахман."
Човечкиот живот е по природа полн со страдање, а пониските облици на живот се уште победни. Секој здрав човек кој има правилно расудувачки сетила може да сфати дека животот во материјалниот свет е полн со беди и дека никој не е ослободен од дејствата и последиците на дејствата на тие беди. Ова не е песимистички поглед на животот, туку факт за кој не би смееле да бидеме слепи. Бедите на животот се делат на три категории, имено, на оние што доаѓаат од телото и умот, од други живи суштества и од природни непогоди. Разумниот човек мора да се погрижи да ги отстрани овие беди и така да стане среќен во животот. Сите се трудиме, барем потсвесно, да достигнеме мир и слобода од овие беди, а во повисоките интелектуални кругови се прават генијални планови и нацрти за нивно'отстранување. Но силата што ги растура сите планови и нацрти дури и на најинтелигентната личност е моќта на Маја-деви, илузорната енергија. Таа семоќна илузорна енергија управува со законот на кармата, т.е. резултатите на сите дела и нивните последици во овој свет. Таа делува свесно, во согласност со одредени принципи и правила и под управа на Севишниот Господин. Природата се врши потполно свесно; ништо не е без смисла или случајно. Материјалната енергија уште се вика и Дурга, што означува сила која многу тешко може да се надмине. Никој не може да ги надмине законите на Дурга со никакви детински планови.
Ослободувањето на човештвото од неговите маки е истовремено и многу тешка и многу лесна работа. Се додека условените души, и самите врзани со природните закони, прават планови како да се ослободат од трите беди, нема да пронајдат решение. Единствените делотворни решенија се решенијата спомнати во Бхагавад-гита, кои мораме за наше добро практично да ги примениме во нашите животи. Трите беди на материјалната природа не постојат во забавите на Севишниот Господин. Како што претходно спомнавме, Тој е вечно радосен, а Неговите трансцендентални забави не се разликуваат од Hero. Бидејќи е Апсолутната Вистина, Неговото име, слава, облик, особини и забави се сите истоветни со Hero. Затоа не можеме да ги сведеме Неговите забави на исто ниво со страдањата на човештвото како што тврди тнр. свами. Забавите на Севишниот Господин се трансцендентални спрема вистинските беди и страдања на луѓето.
Страдањата на човештвото ги предизвикува злоупотребата на разликувачката моќ или малата независност која им е дадена на особените души. За да и останат доследни на теоријата на монизмот, измамничките свамии и спекулатори мораат да ги претставуваат неволите на човештвото како Божји забави, но всушност овие неволи се само казни со кои Маја деви ги казнува заведените условени души.
Ние, како живи суштества, сме делчиња на Севишниот Господин. Всушност, и припаѓаме на Неговата повисока енергија. Како такви, во нашата неусловена животна состојба можеме да влеземе во Неговите трансцендентални забави. Но, се додека кармичките закони не условуваат и додека сме во допир со пониската енергија, нашите страдања се наши сопствени творби произлезени од грубата злоупотреба на нашата мала независност. Имперсоналистичките монисти само ги заведуваат луѓето со тврдењето дека трикратните беди се дел од Господиновите забави. Таквите само ги заведуваат своите следбеници, бидејќи погрешно мислат дека Севишниот Господин и особените души се еднакви во секој поглед. Особените души се еднакви со Севишниот Господин по квалитет, но не и по квантитет. Кога особената душа би била квантитативно еднаква со Севишниот Господин, никогаш не би им била подредена на законите на материјалната природа. Материјалната природа и е подредена на волјата на Севишниот Господин и затоа Тој не може да им биде подложен на законите на сопствената пониска енергија.
маттах паратарам нанјат
кинчид асти дхананџаја
кинчид асти дхананџаја
маји сарвам идам протам
сутре мани-гана ива
сутре мани-гана ива
„О освојувачу на богаство (Арџуна), не
постои повисока вистина од Мсне. Се почива на Мене како што бисерите се
нанижани на конец." (Бг. 7.7) Шри Кришна понатаму изјавува:
трибхир гунамајаир бхаваир
ебхих сарвам идам џагат
мохитам набхиџанати
мам ебхјах парам авјајам
„Засенет од влијанието на трите гуни
(доброста, страста и незнаењето), целиот свет не Me познава Мене, кој сум над
гуните и неисцрпен." (Бг. 7.13)
Особените души ставени во бедите на материјалниот свет ги трпат последиците на своите недозволени активности. Тоа е мислењсто на Бхагавад-гита.
Особените души ставени во бедите на материјалниот свет ги трпат последиците на своите недозволени активности. Тоа е мислењсто на Бхагавад-гита.
тан ахам двишатах круран
самсарешу нарадхаман
самсарешу нарадхаман
кшипамј аџасрам атубхан
асуришв ева јонишу
асуришв ева јонишу
„Завидливите, злобните, најдолните од
луѓето постојано ги фрлам во океанот на материјалното постоење, во разни
демонски видови на живот." (Бг. 16.19)
Делчињата се наменети да ја служат целината, а штом ја злоупотребат својата независност стануваат подложни на бедите што ги создаваат законите на материјата, како што криминалците се подложни на милициска акција. Државата своите граѓани ги смета за свои делчиња, а кога некој граѓанин ќе ја злоупотреби својата рслативна независност таа го става под милициска надлежност. Животот на граѓанинот во затворот и животот на граѓанинот надвор од затворот не се исти. Така и страдањата на живите суштества во затворот на материјалната природа не можеме да ги изедначиме со забавите на Севишниот Господин во апсолутната сач-чид-ананда слобода.
Ниедна влада не сака нејзините граѓани да делуваат на таков начин да мораат поради тоа да одат в затвор и да се мачат. Затворот несомнено го изградила владата, но тоа не значи дека таа сака граѓаните да бидат затворени. Непослушните граѓани посредно ја присилуваат да го изгради затворот. Тој не се гради за задоволство на владата, која мора да потроши многу пари за негова изградба и одржување. Напротив, кога во државата би немало непослушни граѓани, на владата би и било многу драго да ги урне сите затвори. На ист начин, Севишниот Господин го создал овој материјален свет, но Тој не сака живите суштества да бидат ставени во него. Живите суштества самите ја донесуваат таа одлука. Затоа жителите на овој материјален свет се поинакви од душите што вечно учествуваат во трансценденталните забави на Севишниот Господин.
Имперсоналистичките монисти не знаат ништо за потполниот, независен живот во вечното духовно царство. Според нив, духовното царство е само празнина. Тоа е исто како кога затворениците мислат дека нема живот надвор од затворот. Животот надвор од затворот е секако слободен од затворски активности, но не е без никакви активности. Душата по природа е вечно активна, но имперсоналистите се обидуваат да ги негираат активностите на душата во духовното царство. Така, поради нивниот сиромашен фонд на знаење, тие погрешно мислат дека бедите на затворскиот живот се забави на Севишниот Господин.
Севишниот Господин никогаш не ги создава ни" делата ни последиците на делата на особената душа. Во Бхагавад-гита оваа тема е јасно дефинирана на следниов начин:
Делчињата се наменети да ја служат целината, а штом ја злоупотребат својата независност стануваат подложни на бедите што ги создаваат законите на материјата, како што криминалците се подложни на милициска акција. Државата своите граѓани ги смета за свои делчиња, а кога некој граѓанин ќе ја злоупотреби својата рслативна независност таа го става под милициска надлежност. Животот на граѓанинот во затворот и животот на граѓанинот надвор од затворот не се исти. Така и страдањата на живите суштества во затворот на материјалната природа не можеме да ги изедначиме со забавите на Севишниот Господин во апсолутната сач-чид-ананда слобода.
Ниедна влада не сака нејзините граѓани да делуваат на таков начин да мораат поради тоа да одат в затвор и да се мачат. Затворот несомнено го изградила владата, но тоа не значи дека таа сака граѓаните да бидат затворени. Непослушните граѓани посредно ја присилуваат да го изгради затворот. Тој не се гради за задоволство на владата, која мора да потроши многу пари за негова изградба и одржување. Напротив, кога во државата би немало непослушни граѓани, на владата би и било многу драго да ги урне сите затвори. На ист начин, Севишниот Господин го создал овој материјален свет, но Тој не сака живите суштества да бидат ставени во него. Живите суштества самите ја донесуваат таа одлука. Затоа жителите на овој материјален свет се поинакви од душите што вечно учествуваат во трансценденталните забави на Севишниот Господин.
Имперсоналистичките монисти не знаат ништо за потполниот, независен живот во вечното духовно царство. Според нив, духовното царство е само празнина. Тоа е исто како кога затворениците мислат дека нема живот надвор од затворот. Животот надвор од затворот е секако слободен од затворски активности, но не е без никакви активности. Душата по природа е вечно активна, но имперсоналистите се обидуваат да ги негираат активностите на душата во духовното царство. Така, поради нивниот сиромашен фонд на знаење, тие погрешно мислат дека бедите на затворскиот живот се забави на Севишниот Господин.
Севишниот Господин никогаш не ги создава ни" делата ни последиците на делата на особената душа. Во Бхагавад-гита оваа тема е јасно дефинирана на следниов начин:
на картртвам на кармани
локасја срџати прабхух
на карма-пхала-самјогам
на карма-пхала-самјогам
свабхавас тy правартате
надатте касјачит папам
на чаива сукртам вибхух
надатте касјачит папам
на чаива сукртам вибхух
аџнаненавртам џнанам
тена мухјанти џантавах
тена мухјанти џантавах
„Втеловената душа, господарот на градот
на своето тело, не ги врши активностите, ниту ги наведува луѓето да делуваат,
ниту пак ги создава плодовите на делата. Сето тоа го вршат гуните на
материјалната природа. Врховниот Дух не прифаќа ничии побожни или грешни
активности. Меѓутоа, втеловените суштества се збунети, поради незнаењето што го
прекрива нивното вистинско знаење." (Бг. 5.14, 15)
Од овие извадоци е јасно дека страдањата на човештвото не смеат да се
поистоветуваат со забавите на Врховното Суштество. Врховното Суштество не е
одговорно за нив. Господинот никогаш не е одговорен за ничии пороци или
добрини. Ако вршиме грешни дела, ќе бидеме ставани во се помачни состојби,
додека со побожни дела доаѓаме на патот на среќата. Така човекот е архитект на
сопствената материјална среќа и несреќа. Господинот не сака живото суштество да
се заплетка во последиците на делата, било да се тие добри или лоши. Тој само
сака секој да се врати дома, кај Бога. Се додека не го сфатиме нашиот чист,
вечен однос со Бога сигурно ќе бидеме збунети во нашето делување. Сите наши
дела, што се однесува до лошо или добро, ги вршиме на нивото на незнаење.
Мораме да се издигнеме до нивото на чистото знаење и чистото сознание дека сме
вечни слуги на Севишниот Господин и уживатели во Неговите трансцендентални
забави. Тој е господарот-уживател, а ние сме слуги-уживатели на тие забави.
Трансценденталното знаење е достапно само со трансцендентално девоциско
служење, како што е опишано во Бха-гавад-гита.
тешам сатата-јуктанам
бхаџатам прити-пурвакам
дадами буддхи-јогам там
дадами буддхи-јогам там
јена мам упајанти тe
„На оние што постојано Me обожуваат со
љубов им давам знаење со кое можат да дојдат кај Мене." (Бг. 10.10)
Само со таквото девоциско служење, а не со насобирање на големо количество разликувачко знаење, можеме да го запознаеме Севишниот Господин таков каков што е. Кога навистина ќе ја запознаеме Божјата Личност, ќе можеме да влеземе во Нејзините забави. Тоа го тврдат сите разоткриени списи.
Само со таквото девоциско служење, а не со насобирање на големо количество разликувачко знаење, можеме да го запознаеме Севишниот Господин таков каков што е. Кога навистина ќе ја запознаеме Божјата Личност, ќе можеме да влеземе во Нејзините забави. Тоа го тврдат сите разоткриени списи.
No comments:
Post a Comment