6 - Прифаќање на свесноста за Кришна (од Издигање до Свесноста за Кришна)

Во Индија сите списи и сите големи духовни учители, вклучувајќи го и Шанкарачарја, кој е имперсoналист, го прифаќаат Кришна како Севишниот Господин. На почетокот од својот коментар на Бхагавад-гита Шанкарачарја вели дека Нарајана е трансцендентален спрема оваа манифестирана и неманифестирана креација. Во истиот коментар тој вели дека Севишната Божја Личност, Нарајана, е Кришна, кој се појавил како син на Деваки и Васудева. Во тој поглед малку разлики постојат помеѓу мислењата за Кришна. Авторитетите, персоналисти и имперсоналисти, се согласуваат дека Кришна е Севишниот Господин.
Кога Кришна бил присутен на планетава, со своите дела и раскош докажал дека Тој е Севишниот Господин. Ако навистина имаме голема желба да сфатиме кој е и што е Севишниот Господин, сите информации се дадени во Ведските списи. Ако се што поседуваме искористиме да го сфатиме Бога, Кришна ќе докаже дека Тој е Севишната Божја Личност. Ако само го прифатиме тој факт, нашето образование ќе биде потполно. Денес е во мода да се истражува кој е Бог, но тоа не е потребно. Бог е присутен, и Тој самиот вели:

маттах паратарам нанјат кинчид асти дхананџаја

маји сарвам идам протам сутре мани-гана ива

„О освојувачу на богатство (Арџуна), не постои повисока вистина од Мене. Се почива на Мене како што бисерите се нанижани на конец." (Бг. 7.7)
Оваа информација не е дадена само во Бхагавад-гита, туку и во други списи, и големите ачарји (учители) како што се Шанкарачарја, Рамануџачарја, Мадхвачарја, Господинот Чаитанја и многу други истакнати авторитети ја прифати-ле од самиот почеток. Дури и денес оние што не прифаќаат дека Кришна е Севишниот Господин го прифаќаат знаењето кое Кришна му го дава на Арџуна. На тој начин тие посредно го прифаќаат Кришна. Оној што ја прифаќа Бхагавад-гита како голема книга на знаење го прифаќа и Кришна. Врховната Апсолутна Вистина е несомнено Кришна, со кого имаме вечен однос.
Нашиот вечен однос со Бога е сабхаџана: Бог е голем, a ние сме My потчинети. Тој е владетелот, а ние сме владеаните. Потчинетите се должни да го задоволат владетелот. Ако сакаме да бидеме среќни, мораме да научиме како да го усреќиме Кришна. Тоа е процесот на свесноста за Кришна.
Но од каде да знаеме дали Севишниот Господин е задоволен со нашето служење и труд? Можеме да ја усовршиме нашата служба или професионална должност. Секој има некаква служба во согласност со своите именувања. Може да биде Индиец или Американец, хиндус, муслиман, христијанин, маж, жена, брахмана, кшатрија, ваишја, шудриа или што и да е — во секој случај создаден е за некаква дејност и таа дејност е неговата професионална должност. Совршенството на вршењето на должноста можеме да го испитаме така што ќе видиме дали Севишниот Господин е задоволен со нејзиното вршење. Задоволството на Севишниот Господин може да го провери Господиновиот претставник, духовниот учител. Затоа е важно да побараме вистински претставник на Севишната Божја Личност и да работиме под негово водство. Ако тој е задоволен, треба да знаеме дека
и Севишниот Господин е задоволен. Тоа го објаснува Вишванатха Чакраварти Тхакура:
_
јасја прасадад бхагават-прасадо
јасјапрасадан на гатих куто 'пи

дхјајам стувамс тасја јашас три-сандхјам
ванде гурох трп-чаранаравиндам

„Со милоста на духовниот учител можеме да ја добиеме Кришнината милост. Без милоста на духовниот учител никој не може ни најмалку да напредува. Затоа секогаш треба да се сеќавам на духовниот учител. Најмалку три пати на ден треба да им оддавам понизна почит на лотосовите стапала на мојот духовен учител." (Шpu Гуруаштака, стих 8)
Духовниот учител е претставник на Севишниот Господин. Како тој станува претставник? Ако некој вели за одреден предмет дека тоа се очила и така го подучи својот ученик, предметот е правилно идентификуван. Духовен учител е оној кој ги прифатил и зачувал зборовите на одредено ученичко следство. Во дадениов случај клучниот збор е „очила" — тоа е се. Духовниот учител не мора да каже ништо повеќе од тоа. Тоа е квалификацијата. Кришна вели: „Јас сум Севишниот", а духовниот учител вели: „Кришна е Севишниот". За некој да биде претставник на Кришна или духовен учител не мора да има никакви необични квалификации. Треба само да ја пренесе пораката од авторитетот понатаму без никакво лично толкување. Штом дојде до некакво лично тодкување, пораката се губи а упатствата стануваат навредливи. Лицето што ги толкува списите според сопствениот ќеф треба веднаш да се отфрли.
Господинот Чаитанја Махапрабху рекол: „Морате да имате барем доволно осет за да утврдите кој е духовен учител a кој не." На пример, ако сакаме нешто да купиме, мораме да имаме барем некаква представа за што се работи, инаку ќе бидеме измамени. Ако сакаме да купиме манго од пазарот, мораме да знаеме барем каков вид на храна е тоа и како изгледа. Слично на тоа, мораме да имаме некакво уводно знае­ње за квалификациите на еден веродостоен духовен учител. Бхагавадгита не известува за низата на духовни учители. Господинот Шри Кришна вели:

имам вивасвате јогам
проктаван ахам авјајам вивасван манаве праха
манур икшвакаве 'бравит
евам парампара-праптам
имам раџаршајо видух са каленеха махата
јого наштах парантапа
са евајам маја me 'дја
јогах проктах пуратанах бхакто 'си ме сакха чети
рахасјам хј етад уттамам

„Оваа неуништива наука за јогата му ја објаснив на богот на сонцето Вивасван, Вивасван му ја објасни на Ману, таткото на човечкиот род, а Ману на Икшваку. Оваа највисока наука беше така примана преку ланецот на ученичкото следство и светите кралеви ја сфатија на тој начин. Но со текот на времето ученичкото следство се прекина и затоа изгледа како науката во својот изворен облик да е изгубена. Денес ти ја објаснувам истата древна наука за односот со Севишниот, бидејќи си Мој бхакта и пријател и затоа можеш да ја сфатиш трансценденталната мистерија на оваа наука." (Бг. 4.1-3)
Првобитното духовно ученичко следство било прекинато, но ние денес можеме да ја примиме истата порака проучувајќи ја Бхагавад-гита. Во неа Кришна зборува со Арџуна исто онака како што многу одамна зборувал со богот на сонцето. Ако ги прифатиме зборовите на Кришна и Арџуна, ќе можеме да ја сфатиме Бхагавад-гита, но ако сакаме да ја протолкуваме на наш начин, резултатите ќе бидат бесмислени. Најдобриот начин да ја сфатиме Бхагавад-гита е да прифатиме веродостоен духовен учител. Тоа не е многу тешко.
Арџуна вели дека прифаќа се што Кришна му рекол, бидејќи Кришна е Севишната Божја Личност:
нашто мохах смритир лабдха
тват-прасадан мајачјута

стхито 'сми гата-сандехах
каришје вачанам тава
„Арџуна рече: Драги м

ој Кришна, о непогрешлив, мојата илузија сега исчезна. Co Твојата милост си го повратив помнењето. Сега сум непоколеблив, ослободен од сомнежи и подготвен да делувам според Твоите упатства." (Бг. 18.73)
Како Арџуна, и ние треба да го прифатиме Кришна како Севишната Божја Личност и да правиме како Тој што вели:
jam кароши јад атнаси
јаџ џухоши дадаси jam

jam тапасјаси каунтеја

тат курушва мад-арпанам

„О сине на Кунти, се што правиш, се што јадеш, се што нудиш и даваш, како и сите строгости што ги вршиш, понуди Ми Мене." (Бг. 9.27)
Прифаќајќи го Кришна во ваков дух можеме да добиеме потполно знаење. Меѓутоа, ако не го прифатиме Кришна и ја толкуваме Бхагавад-гита на свој начин, се ќе пропадне.
Ако сме искрени, со Кришнина милост ќе добиеме веродостоен духовен учител. Меѓутоа, ако сакаме да бидеме измамени, Кришна ќе ни испрати измамник и ќе бидеме измамувани цел живот. Тоа навистина се случува. За оние што не сакаат да го сфатат Кришна онаков каков што е, туку сакаат да го сфатат со својот несовршен вид, Кришна, Бог, останува непознат.
Целиот процес се состои во тоа да го прифатиме Кришна и Неговите упатства и да го служиме со девоција. Шримати Радхарани е отелотворување на совршеното девоциско слу­жење. Во Брахма-самхита Радхарани е опишана како експанзија на Кришнината духовна моќ. Затоа Таа не се разликува од Кришна. Гоппите што ги служат Радха и Кришна не се обични жени или девојки, туку експанзии на Кришнината духовна моќ. Никогаш не смееме да ги сметаме Радхарани и гоппите за обични жени. Напротив, за да ја сфатиме нивната положба потребно ни е водство од духовен учител. Ако ние, живите суштества, навистина сакаме да се дружиме со Радхарани, тоа може да се оствари, иако Таа не е обична жена. Ако станеме напредни во девоциското служење, можеме да станеме Нејзини придружници.
Во девоциското служење не постои неуспех. Дури и ако извршиме сосема малку, и тоа ќе расте. Девоциското служење никогаш не се губи. Што се однесува до материјалните работи, се што добиеме на овој свет ќе биде изгубено кога на телото ќе му дојде крајот, но бидејќи сме вечни духовни души, нашите духовни достигнувања одат со нас, постепено созревајќи. Така оние што претходно негувале трансцендентална свесност доаѓаат во допир со свесноста за Кришна преку ова движење. Интересирањето за свесноста за Кришна не е нешто секојдневно. Во Бхагавад-гита е речено дека од многу милиони и милијарди луѓе само еден се интересира за достигнување на совршенство. Кога би објавиле дека едноставно со читање на оваа книга и 15 минути медитирање секој ќе може веднаш да добие моќ, да има успех во работата и да ги положи своите испити, многу луѓе би биле привлечени од книгава. Луѓето не ги привлекува свесноста за Кришна, бидејќи повеќе сакаат да бидат измамени од маја. Мислат дека совршенство на животот е да се јадат големи количества храна, да се спие по дваесет часови на ден или да се има нов партнер секоја ноќ или секој ден. Тоа ги интересира, но не и совршенството на животот.
Секој интелигентен човек би требало барем да се обиде да го следи процесот на свесноста за Кришна и да каже: „Во ред, сум уживал во јадење и спиење толку многу животи. Во тие работи можев да уживам во моите птичји и животински тела. Сега, во овој живот, да ги ограничам четирите принципи на животинскиот живот — јадењето, спиење­то, бранењето и парењето — и да го посветам своето време на негување на свесноста за Кришна. Така мојот живот ќе биде успешен."
Изразот „свесност за Кришна" не сме го измислиле ние. „Свесноста за Кришна" е најстариот израз во историјата на светот:

ман-мана бхава мад-бхакто
мад-јаџи мам намаскуру

мам еваишјаси сатјам me
пратиџане пријо 'си ме
ман-мана бхава мад-бхакто
мад-јаџи мам намаскуру

мам еваишјаси јуктваивам
атманам мат-парајанах

„Секогаш мисли на Мене. Стани Мој бхакта. Обожувај Me и оддавај Ми почит. Така сигурно ќе дојдеш кај Мене. Тоа ти го ветувам бидејќи си Ми многу драг пријател. Секогаш мисли на Мене, служи Me со своето тело и предај Ми се. Така потполно сосредоточен на Мене, сигурно ќе дојдеш кај Мене." (Бг. 18.65, 9.34)
Фразата ман-мана бхава мад-бхакто значи „секогаш биди свесен за Мене." Тоа е свесност за Кришна. Во Бхагавад-гита Кришна постојано повторува дека треба да го обожуваме, да My оддаваме почит и така да My се вратиме. Бхагавад-гита јасно укажува на апсолутната потреба од свесност за Кришна, а Бхагавад-гита е прифатена како суштината на Упанишадите. Дури ни историски гледано ништо не може да се спореди со неа. Врз основа на археолошки докази пресметано е дека Кришна ја изговорил Бхагавад-гита на бојното поле на Курукшетра пред повеќе од 5000 години. Значи, ова движење на свесноста за Кришна е, дури и од историска гледна точка, старо 5000 години. Неговата филозофија е најстарата филозофија во историјата на светот. Ако сакаме уште подлабоко да навлеземе во нејзиното минато, ќе откриеме дека уште многу порано Шри Кришна му ја објаснил на богот на сонцето. Кришна е вечен и свесноста за Кришна е исто така вечна. Co тој став треба да и пристапиме. He би смееле да ја сметаме само за некаква теорија.
Кога свесноста за Кришна е прекриена во некаква друга свесност, живееме загаден, условен живот. Кога небото е ведро, можеме да го видиме сончевиот сјај, но кога е прекриено со облаци не можеме да го видиме. Можеби можеме да ја видиме сончевата светлина, но не и самиот сончев диск. Кога небото е ведро, тоа е во својата природна состојба. Така и нашата свесност е вечно свесност за Кришна, бидејќи сме вечно Негови делчиња. Тоа е потврдено во Петнаесеттата Глава на Бхагавад-гита:

мамаивамшо џива-локе
џива-бхутах санатанах 
манах-шаштханиндријани
пракрити-стхани каршати

„Живите суштества во овој условен свет се Мои вечни делчиња. Поради условениот живот многу тешко се борат со шесте сетила, во кои се вбројува и умот." (Бг. 15.7)
На некој начин сме дошле во допир со материјалната природа, а поради нашиот ум и шесте сетила тешко се бориме за опстанок. Тоа е Дарвиновата теорија — борба за опстанок, преживување на најприлагодените. Меѓутоа, таа борба всушност не е нашата природна состојба. Тоа е состојба на животинскиот живот. Човечкиот живот треба да биде блажен, а негова цел треба да биде духовниот напредок. Во Индија порано тоа бил животен принцип. Постоел посебен сталеж, брахманите, кои се занимавале исклучиво со духовен развој. Иако брахманскиот културен живот е објавен во индиските списи, тој не е наменет само за Индијците, туку за сите луѓе. Ведите се напишани за целото човештво, но во времето кога биле пишувани она што денес е познато како индиска култура било единствената култура во светот. Тогаш оваа планета се викала Бхаратаварша, според царот Бхарата Махараџа, синот на Ршабхадева. Бхарата Махараџа владеел со целата планета, која постепено била поделена. Затоа не би требале да мислиме дека дхармата или Ведска­та култура е само индиска или хиндуска во секташка смисла.
Зборот дхарма често се преведува како религија, но сфаќањето на дхармата како религија е погрешно сфаќање на зборот. Во општата употреба зборот „религија" се однесува на одреден вид вера, но не и зборот дхарма. Зборот дхарма го означува природното занимање на живото суштество. На пример, таму кај што има оган има и топлина и светлина, па така може да се каже дека топлината и светлината се дхарма на огнот. Огнот не може да ја промени својата дхарма. На ист начин, течноста е суштинско, непроменливо својство на водата. Ако тоа се промени, водата повеќе Heмa да биде вода. Дхармата на особената душа никогаш не може да се промени, а таа дхарма е служењето на Севишниот Господин. Верите и религиите можат да се менуваат. Денес можам да бидам хиндус, но утре можам да станам христијанин или муслиман. Така верата може да се промени, но дхармата е природен ред, природно занимање или врска.
Кришна вели дека секојпат штом дојде до неправилности во вршењето на дхармите на живите суштества и до пораст на неприродните активности, Тој слегува. Една од главните причини за Неговото слегување е обновување на религиските принципи. Најдобриот религиски систем е оној што нај-добро не подучува како да My се предадеме на Севишниот Господин. Тоа е основниот принцип кој е нагласен во Бхагавад-гита. Можеме да си избереме своја религија и да бидеме хиндус, муслиман, будист, христијанин или било што, се додека ја знаеме вистинската цел на религијата. Шримад-Бхагаватам не ни препорачува да ја оставиме нашата сегашна религија, туку укажува на целта на религијата. Таа цел е љубовта кон Бога, а религијата која најдобро не поучува како да го сакаме Севишниот Господин е најдобрата религија.
Денес во свесноста на масите доаѓа до општ гниеж. Некои знаат дека постои Бог, но повеќето забораваат. Затоа не можат да бидат среќни. Луѓето мислат дека Бог е мртов, дека немаме обврски кон Бога или дека не постои Бог. Таквото размислување никогаш нема да им донесе среќа. Кога цивилизацијата е безбожна како што е денес, Бог или некој Негов претставник доаѓа да ги потсети луѓето на нивниот однос со врховната свесност.
Кога Санатана Госвами го прашал Господинот Чаитанја: „Што сум јас? Зошто сум секогаш во бедна состојба? Каква е положбата на сите живи суштества?", Шри Чаитанја Махапрабху веднаш му одговорил дека вистинскиот идентитет е идентитетот на Божји слуга. Треба да сфатиме дека тука зборот „слуга" не означува материјалистички слуга. Да се биде Божји слуга е висока положба. Луѓето постојано се обидуваат да добијат место во владата или положба во некоја угледна фирма, бидејќи службата која се врши на таквите положби носи поголеми добивки. Иако имаме голема желба да добиеме добра положба во владината служба, не престануваме да мислиме на тоа да добиеме положба во Божјата служба. Бог е владата на сите влади.
Служењето на Бога е дхарма. Таа дхарма може да биде опишана на различни начини во различни земји во согласност со различните културни или климатски услови, но во секој религиски спис се подучува послушност кон Бога. Ниеден спис не вели дека не постои Бог или дека ние како живи суштества сме независни — ни Библијата, ни Коранот, ни Ведите, па дури ни Будистичките списи. Општо земено, според Будистичката филозофија не постои ни особена ни врховна душа, но бидејќи Ведските списи го прифаќаат Господинот Буддха како Божја инкарнација, покорувајќи му се на Господинот Буддха човек всушност го следи Бога. Во Шримад-Бхагаватам постои список на инкарнации и Господинот Буддха се прифаќа како една од нив. Вјасадева го составил Шримад-Бхагаватам пред 5000 години, а Господинот Буддха се појавил пред околу 2600 години, што значи дека во Шримад-Бхагаватам е претскажано неговото инкарнирање. Господинот Буддха проповедал дека не постои Бог ниту душа, дека ова тело е комбинација на материјални елементи и дека штом ја разложиме таа комбинација чувствата на среќа и несреќа ќе престанат да постојат. Потоа се појавил Шанкарачарја, кој проповедал дека оваа надворешна манифестација на Брахман, телото, е само илузија. Храмското обожување и прифаќањето авторитет се присутни во сите религии. Можеме да го прифатиме Кришна, Господинот Исус Христос, Јехова, Господинот Буддха, Шанкарачарја, или Гуру Нанак, но во секој случај се бара да прифатиме авторитет.
Во Бхагавад-гита Господинот Шри Кришна се прифаќа како највисокиот авторитет. Тој некогаш слегува како звучна вибрација, а некогаш како бхакта. Постојат повеќе категории на аватари. Во сегашното доба Кришна слезе во своето свето име: Харе Кришна, Харе Кришна, Кришна Кришна, Харе Харе / Харе Рама, Харе Рама, Рама Рама, Харе Харе. Господинот Чаитанја исто така потврдил дека во ова доба на Кали Кришна слегол во вид на звучна вибрација. Звучниот облик е еден од облиците кои Господинот ги прифаќа. Затоа се вели дека нема разлика помеѓу Кришна и Неговото име.
Денес луѓето го имаат заборавено својот однос со Бога, но оваа инкарнација на Кришна во вид на Неговите свети имиња, пеењето Харе Кришна, ќе ги ослободи сите луѓе на светот од нивната заборавност. Господинот Чаитанја Махапрабху вели дека ако го пееме или се дружиме со пеењето на светото име на Кришна ќе го достигнеме највисокото ниво на животното совршенство. Според Шримад-Бхагаватам, за секое доба постои посебен процес, но принципот на секој процес останува да важи во сите доба. He е точно дека пеењето Харе Кришна е делотворно во ова доба а не во Сатја-југа. Во Сатја-југа медитацијата била главниот процес и големи мунии медитирале и до 60 000 години. Меѓутоа, во ова доба невозможно е да се достигне совршенство со таков начин на медитација, бидејќи сме така кратковечни. Затоа за ова доба е посебно препорачано сите да седнеме заедно и да пееме Харе Кришна. Многу е лесно и секој може да учествува. Нема потреба од образование, ниту од било какви претходни квалификации. Во ова доба луѓето се многу бавни, несреќни и загадени со лошо друштво. Чаитанја Махапрабху го воведе пеењето Харе Кришна, Харе Кришна, Кришна Кришна, Харе Харе / Харе Рама, Харе Рама, Рама Рама, Харе Харе како моќно средство за пропагирање и ширење на љубовта кон Бога. Тоа не е препорачано само за Кали-југа. Препорачано е за секое доба. Секогаш имало бхакти, во сите доба, кои пееле Харе Кришна и достигнале совршенство. Тоа е убавината на ова движење на свесноста за Кришна. He е само за едно доба, земја или слој на луѓе. Секој човек, во било која општествена положба, земја или доба може да пее Харе Кришна, бидејќи Кришна е Севишниот Господин на сите луѓе во сите општествени положби, во сите земји, во сите доба.