1 - Избирање на човечки или животински живот (од Издигање до свесноста за Кришна )

ом аџнана-тимирандхасја џнананџана-шалакаја чакшур унмилитам јена тасмаи шри-гураве намах

„Му ја оддавам својата понизна почит на мојот духовен учител, кој со факелот на знаењето ми ги отвори очите заслепени од мракот на незнаењето."
Според обичајот, со овој стих му се оддава почит на духовниот учител кој ги просветлува своите ученици со трансцендентално знаење. Ведскиот процес не содржи никакви истражувања. Во световниот систем на образование мораме да ја покажеме својата академска ученост со некакво истражување, но Ведскиот процес е поинаков. Во Ведскиот процес истражувачката работа е веќе извршена; знаењето е потполно и едноставно се пренесува од учител на ученик преку ученичко следство. Никакви истражувања не доаѓаат в предвид, бидејќи инструментите и средствата со кои се вршат таквите истражувања се тапи и несовршени.
Во овој стадиум на нашето материјално постоење не условуваат многу природни закони. Поради несовршеноста на своите сетила, сите условени души се подложни на четири несовршенства. Едно од тие несовршенства е дека условената душа сигурно прави грешки. He постои човек кој не греши. Во Индија, на пример, Махатма Гандхи го сметаа за многу голема личност, но и тој правеше грешки. Пет минути пријател и затоа можеш да ја сфатиш трансценденталната мистерија на оваа наука." (Бг. 4.2-3)
Така секој што ги следи стапките на Арџуна, приоѓајќи му на Кришна со девоциски дух, може да ја сфати намената на Бхагавад-гита и на сите други Ведски списи.
Постојат четири Веди — Сама, Рк, Јаџур и Атхарва, како и 108 Упанишади, меѓу кои и Итопанишадата, Катха Упанишадата и Таиттирпја Упанишадата. Постојат и Ве-данта-сутра, Шримад-Бхагаватам и Бхагавад-гита. Овие списи не се наменети само за одреден слој на луѓе, туку за целото човештво. Сите општествени уредувања можат да го искористат Ведското знаење да го доведат човечкиот живот до совршенство. Како што е веќе посочено, човечкиот живот не е наменет за сетилно уживање, туку за сфаќање на Бога, вселената и нашиот сопствен идентитет.
Од Ведските списи дознаваме дека материјалниот свет е само делумна манифестација на целокупната Божја креација. Поголемиот дел од Божјата креација е духовниот свет — Ваикунтха. Над оваа материјална природа се наоѓа повисоката духовна природа, како што вели Шри Кришна во Бхага-вад-гита:

бхумир апо 'нало вајух
кхам мано буддхир ева ча

аханкара итијам ме
бхинна пракртир аштадха
апарејам итас mв анјам

пракртим виддхи ме парам
џива-бхутам маха-бахо

јаједам дхарјате џагат

„Земјата, водата, воздухот, етерот, умот, интелигенцијата и лажното јас — овие осум елементи ги сочинуваат Моите одвоени материјални енергии. Покрај оваа пониска природа, О моќен Арџуна, поседувам и повисока енергија, која ја сочинунаат живите суштества кои се борат со материјалната природа и ја одржуваат вселената." (Бг. 7.4, 5)
Материјалната креација се состои од безброј материјални вселени, збиени во грозд. Над овој грозд од безбројни материјални вселени се наоѓа духовното небо, кое се спомнува во Бхагавад-гита.

на тад бхасајате сурјо
на шашанко на паваках

јад гатва на нивартанте
тад дхама парамам мама

„Тоа Мое престојувалиште не го осветлуваат ни сонце, ни месечина, ни оган ниту електрицитет. Оној што ќе го достигне никогаш повеќе не се враќа во овој материјален свет." (Бг. 15.6)
Таа повисока природа, која се наоѓа над оваа материјална природа, е вечна. He постојат никакви историски податоци за нејзиниот почеток; таа нема ни почеток ни крај.

парас тасмат тy бхаво 'нјо

'вјакто 'вјактат санатанах
јах са сарвешу бхутешу

нашјатсу на винашјати
авјакто 'кшара итј уктас
там ахух парамам гатим

јам прапја на нивартанте
тад дхама парамам мама

„Постои и една друга, вечна природа, трансцендентална спрема оваа манифестирана и неманифестирана материја. Таа е врховна и никогаш не бидува уништена. Кога се во овој свет бидува уништено, тој дел останува таков каков што е. Таа врховна состојба се нарекува неманифестирана и беспрекорна и е највисоката цел. Оној што ќе отиде таму никогаш повеќе не се враќа од тоа Мое врховно престојувалиште." (Бг. 8.20, 21)
Ведската релитија или варнашрама-дхармата е вечна религија, бидејќи никој не може да го пронајде нејзиниот ис­ториски почеток. Христијанската религија има своја историја од 2000 години, а муслиманската од 1300 години, но ако се обидеме да го пронајдеме потеклото на Ведската религија, нема да успееме да и го најдеме почетокот. Варнатрама-дхармата се прифаќа како вечна религија на живото суштество.
Често велиме дека Бог го создал овој материјален свет, што значи дека Тој постоел пред светот. Бидејќи Господинот постоел пред оваа материјална манифестација, Тој не и е подреден на оваа креација. Ако Тој беше подложен на законите на материјалниот свет, како ќе можеше да го создаде? Во Бхагавад-гита е речено дека Господинот е истоветен со својата креација, но сепак во својата потполност истовремено постои и одделено од неа.

маја татам идам сарвам
џагад авјакта-муртина

мат-стхани сарва-бхутани
на чахам тешв авастхитах
на ча мат-стхани бхутани
патја ме јогам аишварам

бхута-бхрн на ча бхута-стхо
маматма бхута-бхаванах

„Со својот неманифестиран облик ја проникнувам сета оваа креација. Сите работи почиваат во Мене, но Јас не сум во нив. Па сепак, се што е создадено не почива во Мене. Погледни ја мојата мистична раскош! Иако сум одржувателот на сите живи суштества и насекаде присутен, не сум дел од оваа вселенска манифестација, бидејќи Моето Јаство е самиот извор на креацијата." (Бг. 9.4, 5)
Сите ние сме всушност духовни души, наменети да се дружиме со Бога во духовното небо, каде што има безброј духовни планети и безброј духовни живи суштества. Меѓутоа, оние што не се подготвени да живеат во тој духовен свет се праќаат во овој материјален свет. Истата идеја ја има изразено Милтон во Изгубениот рај. Иако сме духовни души, доброволно сме го прифатиле ова материјално тело а заедно со него и трикратните беди на материјалната природа. Кога и како сме го прифатиле нашето прво материјално тело не можеме точно да утврдиме. Никој не може да утврди кога условената душа почнала да прифаќа материјални тела.
Денес Дарвиновата теорија за еволуција на органската материја завзема многу истакнато место во установите за високо образование, но во Падма Пураната и други изворни списи постојат податоци за духовната еволуција на живите суштества од еден телесен облик во друг. Оваа Пурана ни дава до знаење дека постојат 400000 видови живи суштества, од кои 900000 живеат во вода. Само меѓу растенијата има 2 000000 видови. Денес сите ја подржуваат Дарвиновата теорија, но во Ведските списи постојат безброј податоци за разните животни видови. Дарвин го застапува мислењето дека видовите еволуираат од пониски облици на живот, но тоа не е потполна вистина. Душата може да напредува од пониски кон повисоки облици, но како што е објаснето во Бхагавад-гита, на почетокот на креацијата Шри Кришна ги создал сите видови на живот.

сарва-бхутани каунтеја
пракртим јанти мамикам

калпа-кшаје пунас тани
калпадау висриџамј ахам
пракритим свам аваштабхја
висрџами пунах пунах

бхута-грамам имам критснам
авашам пракртер вашат

„О сине на Кунти, на крајот од милениумот сите материјални манифестации влегуваат во Мојата природа, а на почетокот од следниот милениум повторно ги создавам со својата моќ. Целиот вселенски поредок е под Моја контрола. По Моја волја повторно и повторно се манифестира и по Моја волја бидува уништен на крајот." (Бг. 9.7, 8)
Сите овие живи суштества се изложени на трикратните беди, во кои се вбројуваат и бедите што доаѓаат од телото и умот. Животните не можат да сфатат дека страдаат, но луѓето можат. Оној што не знае дека страда има животинска свесност. Животните можат да стојат зад ограда и да чекаат да бидат заклани, но тие не го сфаќаат тоа. Ние, како човечки суштества, треба да бидеме свесни дека ги трпиме болките на раѓањето, староста, болеста и смртта и да се распрашаме како да ги избегнеме тие беди. Страдаме уште од почетокот на нашиот живот, кога како бебе поминуваме девет месеци стиснати во мајчината утроба. По раѓањето, страдањето продолжува. Иако мајката може многу да се грижи за своето дете, бебето сепак плаче. Зошто? Затоа што страда. Или го гризе некаква бубачка, или има болки во стомакот, или нешто друго му смета. Што и да е, страдањето продолжува. Детето страда и кога е присилено да оди на училиште, иако не го сака тоа. He сака да учи, но учителот сепак му дава задачи. Ако внимателно ги анализираме нашите животи, ќе видиме дека се полни со страдање. Општо земено, условените души не се многу интелигентни и затоа продолжуваат да страдаат без и еднаш да се запрашаат зошто. Меѓутоа, ние мораме да сфатиме дека страдаме, и ако постои лек за тоа мораме да го искористиме.
Големиот мудрец Ршабхадева вака ги подучувал своите синови: „Драги мои момчиња, во овој живот сте ги добиле овие мошне убави тела. Сега треба да знаете дека тие тела не се наменети за задоволување на сетилата како телата на свињите и кучињата, туку за духовно сознавање." Ршабхадева всушност вели дека животот на сетилното уживање е за изметојадци како што се свињите и дека сега, кога имаме повисок животен облик, не би требале да се обидуваме да ги имитираме пониските облици. Неодамна, додека се шетавме по Сентрал Паркот во Њујорк, бевме изненадени кога видовме дека група млади американски момчиња и девојки обожуваат свињи. Додека ние пеевме Харе Кришна, тие пееја „Свиња! Свиња! Свиња!" Навистина, парадираа со свињите по Сентрал Паркот, им се поклонуваа и ги обожуваа. Всушност, сакаа една од свињите да стане претседател на
Америка и свињите да бидат нивни водачи. Ова отиде до таму што на еден собир во Сиетл беше одржана демонстрација со свињи, во која момчињата и девојките се соблекоа и се валкаа во калта играјќи си со свињите. Така се дружеа со своите обожувани свињи. Сето тоа се случува во една земја каде што младите имаат убави тела, многу пари и многу други предности над младите од други нации. Резултат на сите тие предности е тоа што почнале да обожуваат свињи. Таквото обожување на свињи се вршело многу, многу одамна, а опишано е во Шримад-Бхагаватам, кој е составен пред најмалку 5000 години. Смислата на сето ова е дека убавата состојба во животот треба да се искористи за убав крај, а не за деградирани видови на обожување.

Во Ведските историски списи наоѓаме дека постоеле многу возвишени цареви и кралеви кои вршеле строгости. Дхру-ва Махараџа, Амбариша Махараџа и Јудхиштхира Махара-џа биле многу богати и големи кралеви, но истовремено и големи мудреци. Затоа тие даваат пример за оние што ја добиле оваа убава можност — убавиот човечки облик на живот со сите поволности за економски развој и добар живот. Таквата можност треба да се искористи за да се добие уште подобар живот, а тоа може да се оствари со применување на строгости. Сега сме во овие материјални тела, но ако го прифатиме процесот на свесноста за Кришна нашата свесност ќе се прочисти. Младите студенти кои доброволно ја применуваат свесноста за Кришна се многу задоволни од тоа, иако се Американци и Европејци. Процесот не е мачен, туку пријатен. Сега тие сфаќаат дека прочистеното постоење ја прави разликата помеѓу животинскиот и човечкиот живот.
Ако го прочистиме своето постоење едноставно следејќи ги основните принципи на свесноста за Кришна, кои се состојат од воздржување од незаконски сексуални врски, јадење месо, интоксикација и коцкање, постепено ќе се издигнеме до нашето духовно постоење, кое е сосема чисто. Мудрецот Ршабхадева им рекол на своите синови дека кога ќе го прочистат своето постоење ќе станат бескрајно среќни. Сите треба да најдеме мир и среќа, но во овој материјален свет тие се ограничени. Ако само го прочистиме своето постоење и го достигнеме духовното постоење, ќе достигнеме бескраен мир и среќа.
Духовниот свет не е ни здодевен ниту апстрактен. Како што е веќе истакнато, полн е со разноликост. Дел од духовното задоволство кое може да се доживее на Ваикунтхите е задоволството на танцот. И таму има млади момчиња и девојки. Таму нема ни старост, ни болест, ни смрт, ни болки на раѓањето. Ако сакаме да учествуваме во бескрајната среќа, знаење и вечниот живот кои го сочинуваат нашето вистинско наследство во духовниот свет, не би смееле да го протратиме овој живот тешко работејќи за сетилно уживање или обожувајќи свињи. Треба да прифатиме живот посветен на негување на свесноста за Кришна. Тогаш ќе бидеме бескрајно среќни и задоволни. Тоа е суштината на ова движење за свесност за Кришна.

2 - Тешка борба за среќа (од Издигање до свесноста за Кришна )

Во разоткриените списи Севишниот Господин е опишан како сач-чид-ананда-виграха. Caт значи вечен, чит потполно свесен, ананда блажен, а виграха личност. Така Господинот, или Севишниот Бог, кој е еден единствен, е потполно свесна и вечно радосна личност со потполно чувство за својот идентитет. Никој не му е рамен, ниту поголем од Hero. Ова е краток опис на Севишниот Господин.

Живите суштества (џиви) се малечки примероци на Севишниот Господин и како такви во своите активности чувствуваат желба за вечно постоење, потполно знаење и среќа. Овие желби се очигледни кај човештвото, а на повисоките планетарни системи (Сваргалока, Џаналока, Таполока, Махарлока, Брахмалока итн.) живите суштества уживаат подолг животен век, поголемо количество знаење и, општо земено, поблажено постоење . Па сепак, дури и на највисоката планета во овој материјален свет, каде што животниот век и стандардот на уживање се многу илјади пати поголеми од оние на Земјата, има старост, болест и смрт. Затоа тамошното ниво на уживање е безначајно во споредба со вечното блаженство во кое можеме да уживаме во друштвото на Севишниот Господин. Служењето на Севишниот Господин со љубов во разни односи го прави дури и уживањето во безличниот Брахман безначајно како капка вода во споредба со океанот.
Во овој материјален свет сите живи суштества го посакуваат највисокото ниво на уживање, па сепак тука сите се несреќни. Таа несреќа е присутна на сите повисоки планети, и покрај подолгиот животен век, повисокиот стандард на уживање и удобноста. Тоа е поради законот на материјалната природа. Можеме да ги зголемиме животниот век и стандардот до крајни граници, па сепак, според законот на материјалната природа, ќе бидеме несреќни, бидејќи среќата што и одговара на нашата природа е квалитативно поинаква од среќата која се добива од материјални активности. Живото суштество е сач-чид-ананда-виграха, малечко делче на Господиновата повисока, духовна енергија, и затоа има природна склоност кон среќа што е духовна по квалитет. На негова несреќа, попусто се обидува да го најде своето уживање во туѓата атмосфера на материјалната природа.
Рибата извадена од вода не може да биде среќна со никакви погодности на копно. Мора да се наоѓа во вода. На ист начин, малечкото сач-чид-ананда живо суштество не може да биде навистина среќно во материјалната вселена со никакви планови што ги смислило со својот мозок во илузија. Затоа мора да му се даде поинаков вид на среќа, која е духовна по природа. Нашите тежнеења треба да бидат насочени кон уживање во духовното блаженство, а не во оваа привремена среќа.

Некои филозофи тврдат дека духовното блаженство се достигнува со негирање на материјалната среќа и материјалното постоење. Теоретското негирање на материјалните активности што го предлага Шрипада Шан-карачарја може да му донесе успех на безначаен дел од човештвото, но Господинот Шри Чаитанја Махапрабху како најдобриот и најсигурен начин со кој секој може да искуси духовно блаженство ги препорачал активностите засновувани на девоција кон Бога. Таквите девоциски активности можат да го изменат лицето на материјалната природа.
Копнеењето по материјална среќа се нарекува пожуда, a пожудните активности сигурно завршуваат со неуспех. Телото на змијата е многу студено, но ако човек, сакајќи да ужива во тоа студенило, се окити со змија отровница, нејзиното отровно каснување сигурно ќе го убие. Материјалните сетила се споредуваат со змии; ако и се препуштиме на материјалната среќа, сигурно ќе го убиеме нашиот духовен идентитет. Затоа разумниот човек треба да стреми кон пронаоѓање на вистинскиот извор на среќа.
Меѓутоа, за да го пронајдеме тој извор ни треба знаење за тоа што е таа среќа. Има една приказна за глупавиот човек кој никогаш немал видено шеќерна трска. Кога го запрашал својот пријател за особеностите на шеќерната трска, добил несовршена информација дека нејзиниот облик е сличен на бамбусовиот. Така се обидувал да исцеди сок од бамбусови стапови, но се разбира, не успеал во своите обиди. Таква е положбата на живото суштество во илузија, кое во потрага по вечна среќа се обидува да исцеди среќа од овој материјален свет, кој не само што е полн со неволи туку и привремен и треперлив. Во Бхагавад-гита материјалниот свет е опишан како полн со беди.

абрахма-бхуванал локах
пунар авартино 'рџуна

мам  упетја mу каунтеја

пунар џанма на видјате

„Сите планети во материјалниот свет, од највисоката до најниската, се места на беди каде наизменично се повторуваат раѓањето и смртта. Но оној што ќе го достигне Моето престојувалиште, о сине на Кунти, никогаш повеќе не се раѓа." (Бг. 8.16)
Стремежот кон среќа е природен и добар, но обидот таа да се добие од неподвижната материја со тнр. научни аранжмани е илузорен обид осуден на неуспех. Збунетите луѓе не можат тоа да го сфатат. Во Бхагавад-гита е опишано како делува човек воден од пожудата за материјална среќа.

идам адја маја лабдхам
имам прапсје маноратхам

идам астпдам апи ме
бхавишјати пунар дханам

„Демонската личност мисли: Толку богатство имам денес, a според моите планови ќе стекнам уште повеќе. Сега толку е мое, а во иднина ќе имам уште повеќе." (Бг. 16.13)
Оваа атеистичка цивилизација е огромен систем направен за задоволување на нашите сетила, и сега сите бараме пари како луди за да можеме да ја одржуваме оваа празна лушпа. Секој е во потрага по пари, бидејќи тие се средство за размена со предмети за сетилно уживање. Очигледно, очекувањето мир во една таква атмосфера на пеколна златна треска е утописки сон. Се додека постои и најмала трага на сетилно задоволување или желба за сетилно задоволување, мирот ќе остане далеку, далеку. Тоа е затоа што по природа сите сме вечни слуги на Севишниот Господин и затоа не можеме во ништо да уживаме сами. Затоа е неопходно да научиме како да ги вклучиме нашите сетила во трансценденталното служење на Господинот и да искористиме се да го служиме Неговиот личен интерес. Тоа може да го донесе многупосакуваниот мир.

Еден дел од телото не може сам да биде независно среќен. Единствено може да биде среќен и задоволен ако го служи целото тело. Севишниот Господин е целината, а ние сме деловите, но сите настојуваме да ги оствариме своите себични интереси. Никој не е подготвен да го служи Господинот. Тоа е основната причина за нашата условеност во материјалното постоење и за страдањето кое произлегува од неа.
Од највисокиот функционер во неговата канцеларија во облакодерот до уличниот амал — сите работат со мислата за насобирање богатство, на законски или незаконски начин. Сето тоа е всушност незаконско работење, бидејќи себичното работење е и незаконско и деструктивно. Дури и себичното негување на духовното сознание е незаконско и деструктивно. Тоа значи дека сите активности мораат да бидат наменети за служење и задоволување на Кришна.
Оние што не го служат Севишниот Господин со трансцендентална љубов погрешно мислат дека насобираат многу пари, ден за ден.

ата-пата-татаир баддхах
кама-кродха-парајанах

пханте кама-бхогартхам
анјајенартха-сан чајан

„Врзани со стотици илјади желби, пожуда и гнев, со незаконски средства собираат пари за сетилно задоволување." (Бг. 16.12)
Затоа, иако во светот има доволно пари, недостасува мир. Толку многу човечка енергија се троши на заработувачка, бидејќи луѓето го имаат зголемено својот капацитет за насо-бирање се повеќе и повеќе долари, но крајниот резултат на тоа е дека оваа нескротлива и незаконска монетарна инфлација создаде лоша економија ширум светот и не поттикна да произведуваме големи и скапи оружја за да го уништиме самиот резултат на таквата евтина заработувачка. Водачите на големите, богати земји всушност не уживаат во мирот, туку прават планови како да се спасат од неминовното уништување кое треба да го предизвика нуклеарното оружје. Експериментирањата со овие стравотни оружја фрлаат в море огромни суми на пари. Таквите експерименти не само што се ужасно скапи, туку чинат и многу животи. На тој начин, законите на кармата ги врзуваат народите. Кога луѓето се поттикнати од импулсот за сетилно уживање, сите заработени пари се расипуваат и се трошат за уништување на човечката раса. Така законите на природата ја трошат енергијата на човечката раса поради човековата одбојност кон Господинот, кој всушност е сопственикот на сите енергии.
Богатството се обожува и ја претставува Мајката Лакшми, или божицата на среќата. Нејзината положба е да го служи Господинот Нарајана, изворот на сите нари, живи суштества. Живото суштество не може да ја ужива божицата на среќата без да го служи Нарајана. Затоа законите на природата ќе го казнат секого што ќе посака да ја ужива на погрешен начин. Тие закони ќе се погрижат самите пари да донесат уништување наместо мир и напредок.
Незаконски насобраните пари се одземаат од скржавите граѓани преку разни методи на државно оданочување за создавање на фонд за идните цивилни и меѓународни војни, од каде парите се трошат на расипнички и деструктивен начин. Граѓаните повеќе не се задоволни со сумата на пари доволна за убаво одржување на семејството и негување на духов­ното знаење, кои обете се суштински важни за човечкиот живот. Сега сите сакаат бескрајно многу пари за да ги задоволат своите незаситни желби. Сразмерно со нивните незаконски желби, насобраните пари на луѓето им ги одземаат претставниците на илузорната енергија во вид на лекари, адвокати, даночници, здруженија, закони, прописи, тнр. свети лица, глад, земјотреси и многу други слични несреќи. Еден скржавец кој се двоумеше да купи еден примерок на Бек my Годхед* потроши 2000 долари за еднонеделна резерва на лекови, а набргу потоа умре. Друг човек, кој одби да потроши и еден цент за служење на Господинот, потроши илјадници долари во јавна расправија помеѓу членовите на неговото семејство.

Постојат безброј слични примери кои ги предизвикува управувањето на илузорната природа. Тоа е закон на природата: ако парите не му се посветени на служењето на Господинот, мораат да се потрошат како расипана енергија во вид на законски проблеми или болести. Будалестите луѓе немаат очи да ги видат таквите факти; затоа законите на Севишниот Господин ги збунуваат.

Законите на природата не ни дозволуваат да примиме повеќе пари одошто ни треба за издржување. Според природниот закон, секое живо суштество добива доволно храна и засолниште, но незаситната пожуда на луѓето го вознемирува уредувањето кое Семоќниот Татко го воспоставил за сите видови на живот. Севишниот Господин уредил да има океан од сол, бидејќи солта му е многу потребна на живото суштество. На ист начин, Бог направил да има доволно воздух и светлина, кои се исто така суштински важни. Секој може да земе колку сака сол од природното складиште, но не можеме да земеме повеќе сол одошто природно ни треба. Ако ставиме премногу сол, ќе ја расипеме чорбата, а ако ставиме премалку, нашата храна ќе биде без вкус. Од друга страна, ако земеме само онолку колку што ни треба, нашата храна ќе биде вкусна, а ние ќе бидеме здрави. Денес се јаву­ва голема загриженост околу фактот дека нашите природни извори стануваат загадени и истрошени. Всушност, залихата што постои е доволна, но поради злоупотреба и алчност се се расипува. Она што борците за заштита на природата и еколозите не го сфаќаат е тоа дека незаситната пожуда ќе продолжи се да расипува освен ако луѓето не го прифатат овој процес на свесноста за Кришна. На ниедно ниво на постоење не може да има мир без свесност за Кришна.

Така човекот страда поради своите незаситни пожудни желби. Но не страда само тој, туку и планетата на која живее, неговата мајка Земја, претставена во Шримад-Бхагаватам како мајката крава. Еднаш во Индија го прашале еден познат свами дали Бог или провидението е одговорно за страдањата на човештвото. Свамито одговорил дека тие страдања се Божји забави или лила. Потоа го прашале зошто живото суштество мора да биде ставено под управа на законот на кармата. На задоволство на тие што го прашувале, свамито не можел да одговори на тие прашања. Монистите и имперсоналистите кои размислуваат само во рамките на истоветноста на живите суштества со Севишниот Господин не можат да дадат задоволувачки одговори на таквите прашања. Таквите несовршени одговори тешко дека можат да го задоволат срцето на живото суштество.

Господинот е во сите списи опишан како лила-пурушоттама, или Божјата Личност, во чија природа е постојано да има трансцендентални забави. Во Веданта-сутра Тој е опишан и како анандамајо 'бхјасат. Монистите и имперсоналистите со големи тешкотии се обидуваат да ја објаснат оваа сутра на разни начини за да ја подржат својата несовршена теорија на единството и безличноста. Меѓутоа, останува фактот дека во ананда, задоволството, не можеме да уживаме сами. Добро е познат фактот дека разноликоста е мајка на уживањето. Градовите, на пример, се познати како привлечни ако содржат разноликост. Живите суштества природно ги привлекува разноликоста-привлечните улици, згради, кина, паркови, превозни средства, занимања, работни места, итн. И покрај сета таа разноликост, англискиот поет Каупер еднаш рекол: „Човекот го создал градот.
но Бог го создал селото." Селото е исто така полно со природна разноликост во груб облик, додека во градот таа разноликост е изложена на современ, научен начин. Поетите како Каупер ги привлекува разноликоста на селото, а прозаичните луѓе што живеат во градот разнобојната разноликост произведена од човекот. Во секој случај, разноликоста е таа што ги привлекува луѓето во селото или во градот. Тоа е правилното објаснување на стихот од Веданта-сутра.

Многу тнр. свамии, привлечени од градовите, често бараат некакво задоволство во општеството и во дружењето со жените. Нив обично не ги привлекува природната убавина на шумите, иако можат да се облечат како човек кој би требало да живее в шума. Таквите свамии бараат разновидно уживање во материјата, бидејќи не знаат за разноликоста на духовниот живот. Од една страна уживаат во материјалната разноликост, а од друга ја одречуваат духовната разноликост на Апсолутот. Бидејќи се заколнати бранители на теоријата на монизмот и имперсонализмот, негираат дека нешто што се однесува на материјата може да се однесува и на духот. Според нив, духот е негација на материјата. Духот, меѓутоа, не е негација на материјата, туку материјата е искривен одраз на духот.
Во духот вистинското задоволство на разноликоста постои без измамувачка релативност. Од друга страна, неподвижната материја, во допир со активниот дух, манифестира лажна претстава или искривен одраз на истата духовна разноликост која монистичката класа на тнр. свамии така тврдоглаво ја негира.
Како што веќе беше речено, Севишниот Господин е сач-чид-ананда-виграха, радосен по природа, и затоа се експандира Себеси преку разните свои енергии, потполни делови и одвоени делови. Тој е Апсолутната Вистина и е еден единствен, но исто така ги опфаќа и разните Негови енергии, делови и потполни делови кои се истовремено едно со Hero и се разликуваат од Hero. Бидејќи е радосен по природа, Тој се експандира на разни начини, а активностите на тие експанзии се нарекуваат Негови трансцендентални забави или лила. Меѓутоа, тие забави не се ни тапи ниту безживотни.
Покажуваат потполна смисла, независност и слобода од последиците на делата. Сложеноста на дејствата и последиците на дејствата на разните енергии на Апсолутната Вистина е предмет на огромната трансцендентална наука за Бога, a Бхагавад-гита е АБВ или основната книга на знаење за учениците што се интересираат за таа наука. Секој интелигентен човек треба да се заинтересира за таа трансцендентална наука. Уште повеќе од тоа — според мислењата на мудреците, човечкиот живот е наменет само за изучување на таа наука. Уводните зборови на Ведантасутра велат: „Сега е време да се распрашуваме за Брахман."
Човечкиот живот е по природа полн со страдање, а пониските облици на живот се уште победни. Секој здрав човек кој има правилно расудувачки сетила може да сфати дека животот во материјалниот свет е полн со беди и дека никој не е ослободен од дејствата и последиците на дејствата на тие беди. Ова не е песимистички поглед на животот, туку факт за кој не би смееле да бидеме слепи. Бедите на животот се делат на три категории, имено, на оние што доаѓаат од телото и умот, од други живи суштества и од природни непогоди. Разумниот човек мора да се погрижи да ги отстрани овие беди и така да стане среќен во животот. Сите се трудиме, барем потсвесно, да достигнеме мир и слобода од овие беди, а во повисоките интелектуални кругови се прават генијални планови и нацрти за нивно'отстранување. Но силата што ги растура сите планови и нацрти дури и на најинтелигентната личност е моќта на Маја-деви, илузорната енергија. Таа семоќна илузорна енергија управува со законот на кармата, т.е. резултатите на сите дела и нивните последици во овој свет. Таа делува свесно, во согласност со одредени принципи и правила и под управа на Севишниот Господин. Природата се врши потполно свесно; ништо не е без смисла или случајно. Материјалната енергија уште се вика и Дурга, што означува сила која многу тешко може да се надмине. Никој не може да ги надмине законите на Дурга со никакви детински планови.
Ослободувањето на човештвото од неговите маки е истовремено и многу тешка и многу лесна работа. Се додека условените души, и самите врзани со природните закони, прават планови како да се ослободат од трите беди, нема да пронајдат решение. Единствените делотворни решенија се решенијата спомнати во Бхагавад-гита, кои мораме за наше добро практично да ги примениме во нашите животи. Трите беди на материјалната природа не постојат во забавите на Севишниот Господин. Како што претходно спомнавме, Тој е вечно радосен, а Неговите трансцендентални забави не се разликуваат од Hero. Бидејќи е Апсолутната Вистина, Неговото име, слава, облик, особини и забави се сите истоветни со Hero. Затоа не можеме да ги сведеме Неговите забави на исто ниво со страдањата на човештвото како што тврди тнр. свами. Забавите на Севишниот Господин се трансцендентални спрема вистинските беди и страдања на луѓето.
Страдањата на човештвото ги предизвикува злоупотребата на разликувачката моќ или малата независност која им е дадена на особените души. За да и останат доследни на теоријата на монизмот, измамничките свамии и спекулатори мораат да ги претставуваат неволите на човештвото како Божји забави, но всушност овие неволи се само казни со кои Маја деви ги казнува заведените условени души.
Ние, како живи суштества, сме делчиња на Севишниот Господин. Всушност, и припаѓаме на Неговата повисока енергија. Како такви, во нашата неусловена животна состојба можеме да влеземе во Неговите трансцендентални забави. Но, се додека кармичките закони не условуваат и додека сме во допир со пониската енергија, нашите страдања се наши сопствени творби произлезени од грубата злоупотреба на нашата мала независност. Имперсоналистичките монисти само ги заведуваат луѓето со тврдењето дека трикратните беди се дел од Господиновите забави. Таквите само ги заведуваат своите следбеници, бидејќи погрешно мислат дека Севишниот Господин и особените души се еднакви во секој поглед. Особените души се еднакви со Севишниот Господин по квалитет, но не и по квантитет. Кога особената душа би била квантитативно еднаква со Севишниот Господин, никогаш не би им била подредена на законите на материјалната природа. Материјалната природа и е подредена на волја­та на Севишниот Господин и затоа Тој не може да им биде подложен на законите на сопствената пониска енергија.

маттах паратарам нанјат
кинчид асти дхананџаја

маји сарвам идам протам
сутре мани-гана ива

„О освојувачу на богаство (Арџуна), не постои повисока вистина од Мсне. Се почива на Мене како што бисерите се нанижани на конец." (Бг. 7.7) Шри Кришна понатаму изјавува:

трибхир гунамајаир бхаваир

ебхих сарвам идам џагат

мохитам набхиџанати

мам ебхјах парам авјајам

„Засенет од влијанието на трите гуни (доброста, страста и незнаењето), целиот свет не Me познава Мене, кој сум над гуните и неисцрпен." (Бг. 7.13)
Особените души ставени во бедите на материјалниот свет ги трпат последиците на своите недозволени активности. Тоа е мислењсто на Бхагавад-гита.

тан ахам двишатах круран
самсарешу нарадхаман

кшипамј аџасрам атубхан
асуришв ева јонишу

„Завидливите, злобните, најдолните од луѓето постојано ги фрлам во океанот на материјалното постоење, во разни демонски видови на живот." (Бг. 16.19)
Делчињата се наменети да ја служат целината, а штом ја злоупотребат својата независност стануваат подложни на бедите што ги создаваат законите на материјата, како што криминалците се подложни на милициска акција. Државата своите граѓани ги смета за свои делчиња, а кога некој граѓанин ќе ја злоупотреби својата рслативна независност таа го става под милициска надлежност. Животот на граѓанинот во затворот и животот на граѓанинот надвор од затворот не се исти. Така и страдањата на живите суштества во затворот на материјалната природа не можеме да ги изедначиме со забавите на Севишниот Господин во апсолутната сач-чид-ананда слобода.
Ниедна влада не сака нејзините граѓани да делуваат на таков начин да мораат поради тоа да одат в затвор и да се мачат. Затворот несомнено го изградила владата, но тоа не значи дека таа сака граѓаните да бидат затворени. Непослушните граѓани посредно ја присилуваат да го изгради затворот. Тој не се гради за задоволство на владата, која мора да потроши многу пари за негова изградба и одржување. Напротив, кога во државата би немало непослушни граѓани, на владата би и било многу драго да ги урне сите затвори. На ист начин, Севишниот Господин го создал овој материјален свет, но Тој не сака живите суштества да бидат ставени во него. Живите суштества самите ја донесуваат таа одлука. Затоа жителите на овој материјален свет се поинакви од душите што вечно учествуваат во трансценденталните забави на Севишниот Господин.
Имперсоналистичките монисти не знаат ништо за потполниот, независен живот во вечното духовно царство. Според нив, духовното царство е само празнина. Тоа е исто како кога затворениците мислат дека нема живот надвор од затворот. Животот надвор од затворот е секако слободен од затворски активности, но не е без никакви активности. Душата по природа е вечно активна, но имперсоналистите се обидуваат да ги негираат активностите на душата во духовното царство. Така, поради нивниот сиромашен фонд на знаење, тие погрешно мислат дека бедите на затворскиот живот се забави на Севишниот Господин.
Севишниот Господин никогаш не ги создава ни" делата ни последиците на делата на особената душа. Во Бхагавад-гита оваа тема е јасно дефинирана на следниов начин:

на картртвам на кармани

локасја срџати прабхух
на карма-пхала-самјогам

свабхавас тy правартате
надатте касјачит папам
на чаива сукртам вибхух

аџнаненавртам џнанам
тена мухјанти џантавах

„Втеловената душа, господарот на градот на своето тело, не ги врши активностите, ниту ги наведува луѓето да делуваат, ниту пак ги создава плодовите на делата. Сето тоа го вршат гуните на материјалната природа. Врховниот Дух не прифаќа ничии побожни или грешни активности. Меѓутоа, втеловените суштества се збунети, поради незнаењето што го прекрива нивното вистинско знаење." (Бг. 5.14, 15)

Од овие извадоци е јасно дека страдањата на човештвото не смеат да се поистоветуваат со забавите на Врховното Суштество. Врховното Суштество не е одговорно за нив. Господинот никогаш не е одговорен за ничии пороци или добрини. Ако вршиме грешни дела, ќе бидеме ставани во се помачни состојби, додека со побожни дела доаѓаме на патот на среќата. Така човекот е архитект на сопствената материјална среќа и несреќа. Господинот не сака живото суштество да се заплетка во последиците на делата, било да се тие добри или лоши. Тој само сака секој да се врати дома, кај Бога. Се додека не го сфатиме нашиот чист, вечен однос со Бога сигурно ќе бидеме збунети во нашето делување. Сите наши дела, што се однесува до лошо или добро, ги вршиме на нивото на незнаење. Мораме да се издигнеме до нивото на чистото знаење и чистото сознание дека сме вечни слуги на Севишниот Господин и уживатели во Неговите трансцендентални забави. Тој е господарот-уживател, а ние сме слуги-уживатели на тие забави.

Трансценденталното знаење е достапно само со трансцендентално девоциско служење, како што е опишано во Бха-гавад-гита.

тешам сатата-јуктанам

бхаџатам прити-пурвакам
дадами буддхи-јогам там

јена мам упајанти тe

„На оние што постојано Me обожуваат со љубов им давам знаење со кое можат да дојдат кај Мене." (Бг. 10.10)
Само со таквото девоциско служење, а не со насобирање на големо количество разликувачко знаење, можеме да го запознаеме Севишниот Господин таков каков што е. Кога навистина ќе ја запознаеме Божјата Личност, ќе можеме да влеземе во Нејзините забави. Тоа го тврдат сите разоткриени списи.

3 - Кон мирно општество ( од Издигање до свесноста за Кришна )

шри-бхагаван увача

идам шарирам каунтеја
кшетрам итј абхидхијате

етад јо ветти там прахух
кшетра-џна ити тад-видах

„Севишниот Господин рече: Ова тело, о сине на Кунти, се нарекува поле, а познавачот на телото — познавач на поле-то." (Бг. 13.2)
Севишната Божја Личност, Кришна, му го предава на Арџуна знаењето за кшетра и кшетраџна. Кшетра се однесува на полето, т.е. на телото, а кшетраџна на познавачот на полето, т.е. особената душа. Како што за земјата која треба да се обработува мора да постои обработувач, така и за ова тело, кое може да се спореди со поле, мора да постои сопственик кој ќе може да се грижи за него. Ние сега ги имаме овие материјални тела и наша должност е правилно да се грижиме за нив. Таквото негување се вика карма или работа. Некој може да дојде кај нас со мотика да ја обработува земјата, или пак само да се напие кафе или чај. Ова тело ни е дадено да се грижиме за него и да ги добиеме бараните сетилни предмети во согласност со нашите желби. Тоа е подарок од Бога. Бог е многу љубезен, и ако некој бара нешто од Hero, Тој тоа му го дозволува. „Во ред", вели Тој, „земи го ова". Неговиот однос со нас е како односот на таткото со синот. Синот може да настојува да добие нешто од таткото, кој може да се обиде да го убеди дека тоа што го бара не е добро за него, велејќи му: „Мили сине, не го фаќај тоа. Тоа не е добро за тебе." Но ако детето инсистира, таткото ќе му дозволи да го има тоа што го бара. Љубезниот татко му го дава на синот токму она што тој го бара. Така и Севишниот Татко им го дава на своите синови токму она што го бараат. Во Бхагавад-гита е речено дека сите суштества во сите видови на живот се Негови деца.

сарва-јонишу каунтеја

муртајах самбхаванти јах
тасам брахма махад јонир

ахам биџа-прадах пита

„Треба да се сфати дека сите животни видови настануваат со раѓање во оваа материјална природа и дека Јас сум таткото кој го дава семето." (Бг. 14.4)
Во овој материјален свет мајката, пракрти, т.е. материјалната природа, ни дава тело, а Севишниот Татко ја оплодува таа материја со живи души. Денес владее една погрешна теорија која вели дека само луѓето имаат душа, а другите живи суштества не. Но од Ведскиот авторитет дознаваме дека постојат преку 8 000 000 видови тела, вклучувајќи ги растенијата и дрвјата, и дека сите имаат душа, инаку не би можеле да се развиваат и да растат. Во овој стих Шри Кришна вели дека сите живи суштества, без оглед на облиците што ги прифаќаат во овој материјален свет, се Негови синови, и дека нивниот однос со Hero е како односот на синот и таткото.
Оваа свесност за Кришна е посебно наменета за сфаќање на положбата на душата и нејзиниот однос со Бога.

кшетраџнам чапи мам виддхи
сарва-кшетрешу бхарата

кшетра-кшетраџнајор џнанам
jam таџ џнанам матам мама

„О потомоку на Бхарата, треба да сфатиш дека Јас сум исто така и познавачот во сите тела. Да се сфати ова тело и неговиот сопственик се нарекува знаење. Тоа е Моето мислење." (Бг. 13.3)

Ако го проучиме ова тело и размислиме за да видиме дали сме или не сме тоа тело, ќе заклучиме дека ние сме кшетраџна, познавачот на телото, а не телото. Ако проучиме еден наш прст и размислиме дали сме ние тој прст или не, ќе заклучиме дека не сме ни тој прст ниту било кој друг дел од телото, туку дека прстот, рацете, нозете, главата итн. се наши прсти, раце, нозе итн. На тој начин можеме да заклучиме дека ние не сме овие тела, туку дека телата ни припаѓаат нам. Затоа велиме: „Ова е моето тело." За жал, луѓето во оваа современа цивилизација никогаш не застануваат за да се запрашаат кои се или што се. Тие по цел ден само тешко работат во некоја канцеларија или фабрика под впечатокот „Јас сум ова тело." А ако ги запрашаме кои се, ќе одговорат: „Јас сум хиндус, јас сум муслиман, Швеѓанец, Американец, христијанин итн. Тоа се разни идентификации или именувања на телото, но всушност ние не сме овие тела. Телото е само поле на нашите активности. Ние сме ова тело исто толку колку што обработувачот на полето е самото поле.
Има разни видови на тела и разни активности во согласност со нив. Кучето ужива во еден вид на активност, мачката во друг, а човекот во трет. Поради телесните разлики, постојат различни активности. Меѓутоа, штом дојдеме на нивото на вистината и сфатиме дека не сме овие тела, нашите материјални активности ќе се претворат во духовни. Се додека делуваме под влијание на телесното сфаќање на животот нашите активности ќе бидат материјални, но штом сфатиме: „Јас не му припаѓам на ова тело, ахам брахмасми, јас сум духовна душа", ќе почнеме да делуваме во согласност со тоа сознание, што значи дека повеќе нема да бидеме мотивирани на материјалното или телесно ниво. Знаењето за нашиот вистински идентитет како одвоени од телото е вистинско знаење, но се додека се поистоветуваме со телото тоа знаење ќе ни биде недостапно.
Во списите е речено дека се додека сме под влијание на тоа телесно сфаќање на животот, сите наши активности ќе бидат неуспешни. Детето се раѓа во незнаење, и ако додека расте остане во тоа телесно сфаќање на животот, ќе живее во темнина. Неговата положба е положбата на тудра. Во Ведските списи е речено дека во ова доба на Кали секој се раѓа како тудра. Затоа секој треба да го сознае својот вистински идентитет. Меѓутоа, ако останеме задоволни со тоа што не родиле нашите мајка и татко, ќе останеме во положбата на тудра. Мораме да се издигнеме на ниво на брахмана со следење на прочистувачките процеси.
Како што веќе спомнавме, нечистиот живот има четири основни одлики — незаконскиот секс, интоксикацијата, јадењето месо и коцкањето. Според Ведските принципи, сексот не е дозволен надвор од бракот. Затоа кај луѓето постои системот на бракот по кој се разликуваме од мачките и кучињата. Без разлика дали сме хиндуси, муслимани или христијани, го признаваме системот на бракот. Неговата намена е да помогне да се избегне незаконскиот секс. Ведскиот систем исто така го обесхрабрува и интоксицирањето. He го подржува ни јадењето месо, бидејќи луѓето треба да бидат ненасилни. Имаме доволно жито, овошје, млеко и зеленчук и нема потреба да ги убиваме кутрите животни. Некои луѓе тврдат дека ако не јадеме месо ќе бидеме неисхранети, но можеме да видиме дека учениците на ова движење на свесноста за Кришна се откажале од месо и се многу здрави, додека луѓето што јадат месо се сеуште, и покрај тоа што јадат месо, подложни на многу болести и нездрави состојби. Коцкањето исто така се обесхрабрува, бидејќи само го вознемирува умот.
Тоа е прочистувачкиот процес со кој човек може да стане брахмана. Брахмана е оној што е вистинољубив и чист, трпелив и едноставен, полн со знаење и вера во Бога, кој може да владее со својот ум и сетила. Во сегашниов момент постои голема потреба од брахмани, бидејќи скоро секој е тудра, потполно зафатен со одржување на телото, јадење, спиење, парење и бранење — симптоми на животните и шудрите.
Општеството не може да биде мирно ако не постојат четири сталежи кои ќе делуваат во меѓусебна согласност. Тие четири сталежи се брахманите, кшатриите, ваишјите и шудрите. Кришна вака ги објаснува во Бхагавад-гита: чатур-варнјам маја сриштам
гуна-карма-вибхагатах тасја картарам апи мам виддхј акартарам авајам
„Јас ги создадов четирите сталежи на човечкото општество според трите одлики на материјалната природа и делувањето кое им е својствено. Иако сум творецот на тој систем, треба да знаеш дека сепак ништо не правам, бидејќи сум непроменлив." (Бг. 4.13)
Овие четири сталежи во човечкото општество не се вештачки, туку природни, бидејќи се во материјалниот свет делува под влијание на трите гуни на материјалната природа: доброста, страста и незнаењето. Се додека сме во материјалниот свет, не можеме сите да ги сместиме во иста категорија, бидејќи секој поединец делува под влијание на трите гуни на материјалната природа. Меѓутоа, штом го надминеме материјалното ниво, доаѓаме до единство. Тогаш сите поделби отпаѓаат. Затоа, прашањето е — како да се надминат гуните на материјалната природа, а тоа е самиот процес на свесноста за Кришна. Штом станеме свесни за Кришна, стануваме трансцендентални сирема гуните на материјалната природа.

мам ча јо 'вјабхичарена
бхакти-јогена севате

са гунан саматитјаитан
брахма-бхујаја калпате

„Оној што постојано ме служи со девоција и под никакви околности не паѓа, веднаш ги надминува гуните на материјалната природа и така доаѓа на нивото на Брахман." (Бг. 14.26)
На тој начин оној што делува свесно за Кришна веднаш се издига на трансцендентална положба. Ние по природа не сме материја, туку Брахман (ахам брахмасми). Филозофијата на Шанкарачарја претежно се засновува врз принципот дека не би требале да мислиме дека сме производи на оваа материјална природа. Тоа што сме во допир со неа е нес­реќен случај. Всушност, нашата природа е Брахман, духовна природа која мораме да ја разбудиме. Овој материјален живот е состојба на болест; кога сме сместени во Брахман, тогаш сме здрави. Таа здрава состојба на Брахман ја достигнуваме штом потполно се зафатиме со активности свесни за Кришна.
Откако ќе ја надминеме материјалната природа служејќи го Кришна, во каква положба ќе се најдеме? Дали стануваме нула? Некои филозофии тврдат дека по ослободувањето од материјалниот живот, по нирваната на материјалното тело, стануваме нула, празнина. Тоа е опасна теорија. Празнината, природно, не го привлекува живото суштество. Можеме да боледуваме и да страдаме од многу болести, но ако нашиот лекар дојде и ни рече: „Дај да те убијам за да ти ги скратам маките", веднаш ќе речеме: „Не, не! Подобро остави ме да страдам од болеста." He сакаме да не убијат само за да им ставиме крај на нашите маки. Така и теоријата дека по материјалниот живот доаѓа празнина воопшто не е привлечна. Ниту пак е точна.

Ние сме сач-чид-ананда виграха, вечни, блажени и полни со знаење, како и делчиња на Севишниот. Севишниот Господин е сач-чид-ананда виграха, а ние сме квалитативно еднакви со него. Иако е многу мала, капката морска вода е исто така солена како и морето, па така и ние, иако сме само духовни атоми, ги имаме истите својства што ги има врховната духовна целина. Никогаш нема да станеме празнина, бидејќи како живи суштества имаме безброј разновидни духовни својства. Меѓутоа, ако фрустрирани од материјалното постоење извршиме самоубиство, нема да им ставиме крај на нашите маки. Само ќе создадеме нови. Ако некој се обиде да изврши самоубиство но не успее, или е на некој начин вратен во живот, бидува казнет според државниот закон. Така и природните закони го третираат самоубиството како кривично дело. Можеме да го завршиме овој материјален живот само откако ќе го најдеме вистинскиот блажен, вечен живот. He би требале да се обидуваме да ги прекратиме бедите на овој живот само од фрустрираност, туку треба да вршиме активности што ќе не издигнат до духовниот живот.
Шри Кришна ги создал четирите сталежи на човечкото општество за да го олесни процесот на издигање. Како што студентот се издига од понизок клас до постдипломско ниво, поделбата на работењето во општеството на четири сталежи (чатур-варнјам) е создадена да не издигне од најниските нивоа на свесноста до највисокото ниво на свесноста за Кришна. Овој процес е процес на соработка. Во човечкото тело најважниот дел е главата, a no неа рацете, стомакот и нозете. Иако главата се смета за најважен дел, нозете или било кој дел од телото никако не смеат да се запостават. Така и меѓу сталежите на човечкото општество ниеден сталеж не е поважен од другите. Брахманите се сталежот на интелектуалците, учителите, кшатриите се административниот, војничкиот сталеж, ваишјите се сталеж на трговците и земјоделците, а шудрите сталежот на обичните работници. Во едно правилно управувано општество сите овие сталежи се потребни. Ако соработуваат во своето напредување кон свесноста за Кришна, нема да има судир помеѓу нив.
Денес во општеството постојат овие четири сталежи, но помеѓу нив нема соработка. Сите се незадоволни. Денес капиталистичката и работничката класа водат голема меѓусебна борба бидејќи не постои никаква меѓусебна спогодба. Постои само судир. Причина за сета оваа борба помеѓу класите е недостатокот на свесноста за Кришна. Без свесност за Кришна нема никаква можност за соработка. Таа е апсолутно неопходна за усогласување на сите слоеви на човечкото општество. Ако соработуваме во свесноста за Кришна, без разлика на која класа и припаѓаме, во светот ќе има мир.
Свесноста за Кришна е најголема потреба на сите општествени сталежи. Секоја глава и заклучок на Бхагавад-гита се насочени кон свесноста за Кришна. Шри Кришна, кој ја изговара Бхагавад-гита, постојано ја нагласува девоцијата кон Неговата личност.

ман-мана бхава мад-бхакто
мад-јаџи мам намаскуру

мам еваишјаси сатјам me
пратиџане пријо 'си ме

„Секогаш мисли на Мене и стани Мој бхакта. Обожувај Me и оддавај Ми почит. Така сигурно ќе дојдеш кај Мене. Тоа ти го ветувам, бидејќи си Мој многу драг пријател." (Бг. 18.65)
Гледаме дека низ целата Бхагавад-гита се нагласува зборот мам. Мам значи „Мене", што се однесува на Кришна, но има многу никаквеци кои ова мам го толкуваат како „секој". Кога ќе речам: „Донеси ми чаша вода", значи ли тоа дека сакам на секого да му донесеш чаша вода? Индивидуалноста постои, но со игра на зборови тие го толкуваат „Мене" или „Јас" како „секој". Така, кога Кришна вели „Јас", никаквеците го поистоветуваат тоа „Јас" со себеси. Тоа е сосема погрешно толкување. Иако Бхагавад-гита е многу популарна во светот, луѓето не ја сфаќаат правилно, поради таквото погрешно толкување од страна на световните научници.
Бхагавад-гита јасно објаснува дека Кришна го воспоставил чатур-варнјам системот, но Тој самиот е надвор од него. Кога Кришна се инкарнира, Тој не доаѓа како член на еден од општествените сталежи, како брахмана или било што друго. Кришна се појавил како син на Деваки и Васудева.

Васудева му припаѓал на едно кралско семејство и затоа бил кшатрија. Така Кришна играл улога на кшатрија, но тоа не значи дека му припаѓал на кшатрискиот сталеж. Кришна се инкарнира во разни облици на живот. Во една инкарнација се појавува како риба, член на заедницата на рибите, но тоа не значи дека Тој е риба. Ако видиме риба и помислиме дека таа му припаѓа на Кришниното семејство, грешиме.

Се разбира, од една друга гледна точка, се е Кришна, но Кришна е сепак одвоен од се. Тоа е трансценденталната природа на Кришна, и ако така ја сфатиме ќе бидеме ослободени од раѓањето и смртта. Иако Кришна ги воспоставил четирите сталежи на човечкото општество, Тој не е ниту во еден од нив (тасја картарам апи мам виддхј акартарам авјајам). Штом сфатиме дека и покрај тоа што се родил во кшатриско семејство, Кришна самиот не е кшатрија, навистина стануваме ослободени. Ако мислиме дека последиците на сопствените дела го врзуваат Кришна, бидејќи делува на одреден начин, како што на бојното поле му наредил на Арџуна да се бо­ри, грешиме. „Делата не Me валкаат", вели Шри Кришна (на мам кармани лимпанти). Како заклучок, мораме да го прифатиме фактот дека кога Кришна доаѓа како еден од нас, Тој всушност не е „еден од нас". Тој е трансцендентален. Овој факт мораме да го сфатиме со понизно распрашување, од авторитативни извори како што е Бхагавад-гита или духовен учител кој е потполно самосознаен и свесен за Кришна.
Денес сите слоеви на човечкото општество мислат дека нивниот личен интерес лежи во одржувањето на телото. Како последица на тоа, денешното општество е само општество на мачки, кучиња и свињи. ,Од Ведските списи дознаваме дека не мораме тешко да работиме по цел ден само за да го одржиме ова тело. Работиме многу тешко, бидејќи се обидуваме да управуваме со материјалната природа, за да можеме сетилно да уживаме. Оној што може да сфати дека Кришна е корен и извор на се може да го сфати значењето на стихот ишварах парамах кришнах — Кришна е врховниот управител. Во вселената постојат многу итвари, или управители, но Кришна е главниот меѓу сите нив. Свесноста за Кришна ни го дава тоа знаење. Без неа никогаш нема да го најдеме нашиот вистински интерес.
Современото општество има огромна потреба од разумни лица или брахмани кои ќе можат да го шират вистинското духовно знаење по целиот свет. Тоа е апсолутно неопходно во едно општество кое тешко работи само за да ја искористува природата. Ако луѓето се обидат научно и филозофски да го сфатат ова движење за свесност за Кришна и да соработуваат, во целиот свет ќе завладее мир. Всушност, методот е многу едноставен. Треба само да пееме Харе Кришна, Харе Кришна, Кришна Кришна, Харе Харе / Харе Рама, Харе Рама, Рама Рама, Харе Харе и да ги следиме веќе спомнатите регулативни принципи. Co следење на регулативните принципи ќе ги избегнеме четирите столбови на грешниот живот, а со пеење на Харе Кришна мантрата постојано ќе се дружиме со Бога. Така ќе владее мир помеѓу сите класи на луѓе.

4 - Познавање на Кришна каков што е (од Издигање до свесноста за Кришна )

He ни се потребни никакви високи квалификации за да и упатиме молитви на Севишната Божја Личност. Каква и да е нашата социјална или интелектуална положба, можеме да упатуваме молитви. He мора да сме многу учени, ниту пак нашите молитви мораат да бидат составени од убаво избрани поетски, реторски или метафорични зборови. Ништо од тоа не е неопходно, иако е мошне убаво ако е присутно. Треба само да ги изразиме нашите чувства, но за да можеме тоа да го направиме мораме да бидеме свесни за својата положба: Штом станеме свесни за својата положба, ќе можеме искрено и природно да ги изразиме своите чувства.
Каква е нашата положба? Тоа го подучувал Господинот Чаитанја Махапрабху, кој со следната своја молитва не учи како да се молиме:

, на дханам на џанам на сундарпм кавитам ва џагадиша камаје

мама џанмани џанманишваре бхаватад бхактир ахаитуки тваји

„О семоќен Господине! Немам желба да насоберам богатство, ниту да уживам во убави жеци, ниту пак сакам да имам многу следбеници. Се што сакам е беспричински да Те служам со девоција, живот за живот." {Шикшаштака, 4)
Во оваа молитва зборот џагадпта значи „Господар на вселената". Џагат значи вселена, а иша Господар. Без разлика дали сме хиндус, муслиман или христијанин или било што,мораме да признаеме дека вселената има свој врховен управител. Никој што верува во Бога не може да го порекне тоа. Треба да бидеме уверени дека нашиот Севишен Татко е Џагадиша, Господарот на целата вселена. Само Господинот Џагадиша управува; сите други се управувани. Меѓутоа, на атеистите не им се допаѓа тој збор, бидејќи сакаат да мислат дека тие се управители, но всушност не е така. Сите суштества во материјалниот свет се под влијание на трите гуни на материјалната природа — доброста, страста и незнаењето — но Севишниот Господин е над тие гуни.

трибхир гунамајаир бхаваир
ебхих сарвам идам џагат

мохитам набхиџанати
мам ебхјах парам авјајам

„Засенет од влијанието на трите гуни (доброста, страста и незнаењето), целиот свет не Me познава Мене, кој сум над гуните и неисцрпен." (Бг. 7.13)
Брахма самхита исто така ни дава знаење за Џагадиша, Севишниот. Во тоа дело Господинот Брахма вели дека врховниот управител е Господинот Кришна (ишварах парамах кршнах). Зборот ишварах значи управител, а зборот парамах врховен. Сите ние сме управители во извесна мера. Ако немаме со што да управуваме, понекогаш чуваме куче или мачка за да можеме да речеме: „Драго мое куче, те молам дојди ваму." На тој начин можеме да си мислиме, „Јас сум управителот." Меѓутоа, понекогаш страните се менуваат и гледаме дека кучето управува со господарот. Тоа се случува затоа што никој не е навистина управител, туку се сите управувани. За жал, ние забораваме на тој факт, а таквото заборавање се вика маја.

Одбиваме да го прифатиме постоењето на било каков управител на оваа вселена, бидејќи ако го прифатиме мораме да одговараме за нашите грешни дела, исто како што, ако ја прифатиме владата, мораме да одговараме за нашите незаконски дела. Го порекнуваме постоењето на управителот бидејќи сакаме да продолжиме со своите грешни дела . Тоа е основниот принцип на безбожништвото.

Сегашната лропаганда дека „Бог е мртов" се ши­ри затоа што луѓето сакаат да продолжат да бидат никаквеци без ограничување. Тоа е основниот принцип кој стои зад побивањето на постоењето на Бога. Но колку и да го побиваме Неговото постоење, Тој нема да умре. Во врска со тоа има една Бенгали поговорка која вели: шакуни тапе горумарана. Шакуни значи мршојадец. Мршојадците уживаат да јадат мрши од мртви животни, а посебно од крави. Понекогаш се случува мршојадецот со денови да остане без мрша. Затоа поговорката вели дека мршојадецот ја проколнува кравата да умре, но тоа не значи дека кравата ќе умре само за да му направи услуга на мршојадецот. Така и овие безбожни мршојадци сакаат да го видат Бога мртов, за да можат да уживаат мислејќи: „Сега Бог е мртов и јас можам да правам што сакам."
Мораме да знаеме дека секако постои управител; тоа е почетокот на сето знаење. Зошто да ја побиваме таа вистина? Гледаме дека во секое поле на делување постојат ограничени управители, па како тогаш можеме да го побиваме постоењето на бесконечниот управител на оваа креација? Затоа Господинот Чаитанја Махапрабху не без причина посебно го употребува зборот Џагадиша, Господар на вселената. Тој не го измислил овој поим, бидејќи истиот се наоѓа во многу Ведски мантри. На пример:

тава кара-камала-варе накхам адбхута-шрингам
далита-хиранјакатипу-тану-бхрингам
кетава дхрита-нарахари-рупа џаја џагадиша харе

„О Господине мој, Твоите прекрасни раце се налик на лотосов цвет, но со Твоите долги нокти Ти го раскина осата Хиранјакашипу. Тебе, на Господарот на вселената, Ти ја оддавам својата понизна почит."
Хиранјакашипу бил атеист кој го побивал постоењето на Бога, но Бог се појавил како Господинот Нрсимхадева, инкарнација во облик на полу-човек, полу-лав, и го убил. Затоа Господинот тука се слави како врховниот управител на вселената и сите живи суштества (џаја џагадпиш харе).

Има една друга, слична молитва: џаганнатха-свами најана-патха-гами бхавату ме: „О господару на вселената, Те молам дозволи ми да те видам." Во сите овие молитви, како и во многу други, се признава врховниот управител на вселената. Сите се обидуваат да станат врховни управители, но тоа не можат да го остварат ни со индивидуални, ни со заеднички или национални обиди. Бидејќи сите се обидуваат да ја добијат највисоката положба, во светот владее големо натпреварување. Меѓутоа, светот е така создаден што никој не може да ја добие највисоката положба. Без разлика во каква положба се најдеме, ќе видиме дека некој е подолу a некој погоре од нас. Ниеден поединец не може да каже: „Јас сум врховниот. Никој не е над мене." Ниту пак може да каже: „Јас сум најдолниот. Никој не е подолу од мене." Штом помислиме дека сме најдолу од сите, веднаш откриваме дека има некој што е подолу од нас, а штом помислиме дека сме на врвот, веднаш ќе најдеме некого над нас. Таква е нашата положба.
Меѓутоа, положбата на Бога не е таква. Во Бхагавад-гита Кришна вака ја потврдува својата врховност:

маттах паратарам нанјат
кинчид асти дхананџаја

маји сарвам идам протам
сутре мани-гана ива

„О освојувачу на богатство (Арџуна), не постои повисока вистина од Мене. Се почива на Мене како што бисерите се нанижани на конец." (Бг. 7.7)
Бог е асамаурдхва, што значи дека никој не му е рамен ниту е над Hero. Ако сретнеме некого од кого никој не е поголем, можеме да го прифатиме како Бога.Бог може да се дефинира како оној од кого никој не е поголем и кому никој не му е рамен. Тоа е Ведското толкување. Во Упанишадите е речено: на тат самат чабхјадикат ча дришјате — никој не My е рамен, ниту е некој поголем од Hero.

Уште една Божја особина е тоа што Тој не мора ништо да работи. Во материјалниот свет човек кој има многу важна положба секогаш има толку многу должности. На пример, претседателот на САД го сметаат за главен човек во земјата, но штом се појави некакво вознемирување во Централна Европа или на други места во светот тој мора веднаш да свика состанок на министерскиот совет за да решат како да делуваат во таа ситуација. Значи, дури и тој мора многу работи да изврши. Ако не направи ништо, не е повеќе главниот човек. Меѓутоа, од Ведските списи дознаваме дека Бог не мора ништо да работи (на тасја карјам каранам ча видјате). Кришна може да делува на многу начини, но не затоа што мора. Тоа е објаснето во Бхагавад-гита.

на ме партхасти картавјам

тришу локешу кинчана

нанаваптам аваптавјам
варта ева ча кармани

„О сине на Пртха, во сите три планетарни системи не постои активност пропишана за Мене. Ништо не Ми недостасува, ниту пак нешто Ми треба — па сепак извршувам пропишани должности." (Бг. 3.22)

Во врска со ова интересно е да се забележи дека еден џентлмен од Европа, кој отишол во Калкута и посетил неколку храмови, забележал дека во храмот на божицата Кали божеството изгледа многу застрашувачки, со секира во раката, и им ги сече главите на некои демони и ги носи како ѓердани. Во други храмови ги видел божествата во слични положби, но кога дошол во храмот на Радха-Кришна, рекол: „Мислам дека во овој храм се наоѓа Бог." Кога го прашале како го заклучил тоа, рекол: „Во сите храмови видов дека божеството работи нешто, но тука гледам дека Бог само свири на флејта и ужива. Тој очигледно не мора ништо да работи." Тоа е многу интелигентен заклучок; навистина, тоа е Ведскиот заклучок.

Денес е во мода тврдењето дека со медитација може да се стане Бог. Тоа значи дека со медитација можеме да се претвориме во Бог. Co други зборови, Бог медитира и со своето медитирање станува Бог. Тоа е глупост. Бог е Бог, и Тој секогаш бил Бог и секогаш ќе биде Бог. Дури и како дете во скутот на мајка си Кришна е Бог. He My требаат никаква медитација ниту строгости. Кога Путана, демонската вештерка, дошла да го отруе бебето Кришна, дошла како убава млада девојка и ја замолила Мајката Јашода: „О Јашодамаји, имаш многу убаво бебе. Ќе бидеш ли толку љубезна да ми го дадеш да го подојам малку?" Јашода била многу едноставна селанка, па рекла: „О да, можеш да го земеш моето дете." Путана ги имала намачкано градите со отров со намера да го убие Кришна така што ќе му даде да ги цица. Таков е демонскиот дух. Демоните секогаш сакаат да го убијат Кришна за да можат да речат: „Бог е мртов. He постои Бог. Бог е безличен." Кришна бил толку љубезен кон Путана што и дозволил да го подои, но го исцицал не само отровот, туку и нејзиниот живот. Путана паднала на земја мртва и веднаш го попримила својот првобитен демонски облик. Тоа е Бог: во скутот на мајка си Тој е Бог. He My требаат ни медитација, ни строгости, покори, или следење на правила и прописи. Тој е навистина и вечно Бог и не мора ништо да работи. Ако некој тврди дека може да стане Бог со обожување на тоа и тоа божество или со медитација, треба да сфатиме дека тој не е никаков Бог, туку пес. За да го сфатиме Бога, мораме да го прифатиме само Ведскиот заклучок — на тасја карјам каранам ча видјате: Бог не мора ништо да работи. Зошто Бог би морал да направи нешто за да стане Бог? Ако ние самите произведеме злато, тоа ќе биде вештачко, а не вистинско злато. Златото е природно. Бог е исто така природен. Во своите детски забави, во скутот на мајка си, Тој е Бог. Кога си игра со другарите, Тој е Бог; кога танцува, Тој е Бог; кога се бори на Курукшетра, Тој е Бог; кога е оженет со своите кралици, Тој е Бог, и кога зборува, Тој е Бог. Да го сфатиме Бога воопшто не е тешко. Се што се бара од нас е да го слушаме Кришна.

Во Бхагавад-гита Кришна му вели на Арџуна:

ахам сарвасја прабхаво
маттах сарвам правартате
ити матва бхаџант

е мам будха бхава-саманвитах

„Јас сум изворот на се; од Мене еманира целата креација. Мудрите луѓе кои го знаат тоа Me обожуваат со сето свое срце." (Бг. 10.8)
Тоа значи дека Господинот Кришна е изворот на Шива, Вишну и Брахма и се разбира, на сите други полубогови и живи суштества. Кришна на едно друго место вели:

мамаивамшо џива-локе
џива-бхутах санатанах

манах-шаштханпндријани

пракрити-стхани каршати

„Живите суштества во овој условен свет се Мои вечни делчиња, но поради условениот живот многу тешко се борат со своите шест сетила, во кои се вбројува и умот." (Бг. 15.7)
Во Брахма-самхита Господинот Брахма објаснува кој е Бог за оние што го бараат Бога.

преманџана-ччхурита-бхакти-вилочанена сантах садаива хрдајешу вилокајанти
јам шјамасундарам ачинтја-гуна-сварупам говиндам ади-пурушам там ахам бхаџами

„Го обожувам Говинда, првобитниот Господин, кој е Шјамасундара, Самиот Кришна, ризница на безброј несфатливи одлики. Чистите бхакти чии очи се премачкани со мевлемот на љубовта го гледаат во своите срца ." (Бс. 5.38)
Слични описи се наоѓаат низ целата Ведска литература, но никаквеците и демоните се толку тврдоглави што дури иако 12-те меродавни ачарји (Брахма, Нарада, Шива, Бхишма, Кумарите, Капила, Ману итн.), како и Вјаса, Девала и многу други бхакти потврдуваат дека Кришна е Врховниот Бог, тие одбиваат да го прифатат. Господинот Чаитанја Махапрабху исто така потврдува дека Кришна е Врховниот Бог, а ШримадБхагаватам вели: кршнас my бхагаван свајам. Шримад-Бхагаватам ги наведува сите инкарнации на Бога и на крајот заклучува дека името Кришна, кое се спомнува во списокот, ја означува Севишната Божја Личност, додека сите останати имиња на Бога означуваат делови или делови на деловите на Бога. Деловите се викаат амша, а деловите на деловите калах. Како живи суштества, ние сме амша, но многу малечки амша. Сите други се амша или ка­лах, но Кришна е бхагаван свајам — Севишната Божја Личност.
Нашите молитви треба да и ги упатуваме на Севишната Божја Личност и на никој друг. Затоа се молиме заедно со Брахма:

чинтамани-пракара-садмасу калпа-врикша лакшавртешу сурабхпр абхипалајантам
лакишми-сахасра-тата-самбхрама-севјаманам говиндам ади-пурушам там ахам бхаџами

„Го обожувам Говинда, првобитниот Господин, првиот прататко, кој во живеалишта од духовни скапоцени камења, опкружени со милиони желбоисполнувачки дрвја, ги чува кравите што исполнуваат секакви желби. Hero секогаш со голема почит и љубов го служат стотици илјади Лакшмии или гоппи." (Бс. 5.29)
Тука Кришна е опишан како првобитната личност (ади-пурушам). Сите сме личности. Нашиот татко е личност, па затоа и ние сме личности. Ако се распрашаме кој бил таткото на нашиот татко, ќе откриеме дека и тој бил личност, како и неговиот татко. Така одејќи наназад ќе дојдеме до Господинот Брахма, кој е првата создадена личност во вселената. Потоа ќе видиме дека и таткото на Господинот Брахма, Вишну, е личност. Секој е личност, а Кришна е највисоката личност. Имперсоналистичкото сфаќање на Бога се нарекува нирарча. Них значи „негативен", а арча „облик"; нирарча значи „без облик". Имперсоналистите грешат бидејќи мислат дека Бог нема никаков облик. Зборот нирарча не значи дека Тој нема облик, туку дека нема материјален облик каков што имаме ние. Обликот постои, но тоа не е материјален, туку духовен облик.
Каква е вредноста на нашиот облик? Штом го напуштиме телото, по неколку години, овој облик ќе биде сменет со друг. Нашите облици се менуваат исто како што ја менуваме нашата облека, но Бог нема таков облик; затоа понекогаш се нарекува нирарча. Тој има облик и тоа е објаснето во Брахма-самхита. Господинот Брахма вака го опишува Неговиот облик:

венум кванантам аравинда-далајатакшам

бархаватамсам аситамбуда-сундарангам

кандарпа-коти-каманпја-витеша-тобхам

говиндам ади-пурушам там ахам бхаџами

ангани јасја сакалендрија-врттиманти
патјанти панти калајанти чирам

џаганти ананда-чинмаја-сад-уџџвала-виграхасја

говиндам ади-пурушам там ахам бхаџами

„Го обожувам Говинда, првобитниот Господин, кој вешто свири на својата флејта, со очи налик на листови од лотосов цвет, глава украсена со паунов пердув и прекрасна става со боја на модри облаци, чиј единствен шарм маѓепсува милиони Купидони. Го обожувам Говинда, првобитниот Господин, чиј трансцендентален облик е полн со блаженство, вистина и стварност како и со најзаслепувачка раскош. Сите делови на тој трансцендентален облик ги поседуваат потполните функции на сите други органи и вечно ги гледаат, одржуваат и манифестираат бескрајните духовни и материјални вселени." (Бс. 5.30, 32)
Овој облик нема никаква врска со материјалните облици. Имперсоналистите велат: „О, вие велите дека Кришна има облик. Ако е така, како можете да кажете дека Тој е Севишниот? Безличниот Брахман е Севишниот, а тој нема облик."
Но од Бхагава-дгита дознаваме дека Кришна е изворот на беззличниот Брахман.

брахмано хи пратиштхахам
амритасјавјајасја ча

татватасја ча дхармасја
сукхасјаикантикасја ча

„Јас сум основата на безличниот Брахман, кој е бесмртец, неуништлив, вечен и природна положба на крајната среќа." (Бг. 14.27)
Кришна секако има облик, но Неговиот облик, како што веќе рековме, е сач-чид-ананда-виграха, вечен и полн со блаженство и знаење. Господинот Брахма вака накусо ги опишува особините на Неговото трансцендентално тело: ишварах парамах кришнах

сач-чид-ананда-виграхах

анадир адир говиндах
сарва-карана-каранам

„Кришна, кој е познат како Говинда, е Севишниот Бог. Тој има вечно, блажено духовно тело. Тој е изворот на се што постои. Самиот нема никаков друг извор. Тој е првобитната причина на сите причини." (Бс. 5.1)
Зборот Говинда значи „Тој што им дава задоволство на сетилата." Ние чувствуваме задоволство преку нашите сетила и затоа Кришна, кој е резервоар на задоволство, е наречен Говинда. Ако го служиме Кришна со прочистени сетила, ќе уживаме во задоволството на тој врховен резервоар.
Како можеме да го оцишеме Бога или да ги сфатиме Неговите слави? Тоа не е возможно. Бог е бескраен. Меѓутоа, без оглед на нашата ограниченост, можеме да ги искажеме своите чувства и да кажеме: „Боже мој, Господине мој." Тоа ќе биде прифатено. Господинот Чаитанја Махапрабху не учи да се молиме на следниов начин:

аји нанда-тануџа кинкарам

патитам мам вишаме бхавамбудхау
крпаја тава пада-панкаџа-
стхита-дхули-садришам вичинтаја

„О сине на Махараџа Нанда, јас сум Твој вечен слуга, па сепак на некој начин сум паднал во океанот на раѓањето и смртта. Затоа Те молам, извади ме од овој океан на смртта и постави ме да бидам еден од атомите до Твоите лотосови стапала." (Шикшаштака, 5)
Тоа треба да биде молитвениот стандард. Се што треба да посакуваме е да бидеме еден од атомите крај лотосовите стапала на Кришна за да го служиме. Секој My се моли на Бога со некаков интерес, но дури и ако My се молиме на Бога: „Дај ми пари, ослободи ме од страдања, дај ми добра куќа, добра жена, добра храна", тоа е пак добро. Сепак, тоа не е според стандардот на молитвата на Господинот Чаитанја Махапрабху. Нашата единствена молитва треба да биде
Господинот да не оспособи да го служиме живот за живот. Треба да се молиме: „Драги мој Господине, Ти си толку голем што сакам да Те служам. Сум служел секакви никаквеци и не сум задоволен. Сега дојдов кај Тебе. Те молам дозволи да Те служам." Тоа е највозвишената молитва. Некои луѓе се жалат дека не го чувствуваат присуството на Бога додека му се молат. Треба да знаеме дека тоа е поради нашата, а не Божјата неспособност. Постојат две концепции на присуство: физичко и вибрациско. Физичкото присуство е привремено, додека вибрациското е вечно. Треба да знаеме дека кога уживаме во вибрирањето на учењата на Кришна во Бхагавад-гита или пееме Харе Кришна, Кришна е присутен во тие вибрации. Тој е апсолутен и затоа Неговата вибрација е исто толку важна колку и Неговото физичко присуство. Кога чувствуваме одвоеност од Кришна или од духовниот учител, само треба да се сетиме на нивните упатства и нема повеќе да ја чувствуваме таа одвоеност. Таквото дружење со Кришна и духовниот учител треба да биде дружење преку звучна вибрација, а не физичко присуство.

Тоа е вистинско дружење. Ние толкава важност му придаваме на гледањето, но кога Кришна бил присутен на Земјата многу луѓе го виделе и не сфатиле дека Тој е Бог. Каква е, тогаш, предноста на гледањето? Кришна нема да го сфатиме со гледање, но ако внимателно ги слушаме Неговите учења можеме да дојдеме на ниво на кое ќе можеме да го сфатиме. Co звучната вибрација можеме веднаш да' го допреме Кришна . Затоа треба да и придадеме поголема важност на звучната вибрација на Кришна и духовниот учител. Тогаш ќе бидеме среќни и нема да чувствуваме одвоеност.

Од Шримад-Бхагаватам дознаваме дека кога Кришна заминал од овој свет Арџуна бил преплавен со тага, но штом се присетил на упатствата од Бхагавад-гита се смирил. Арџуна му бил постојан пријател на Кришна и затоа бил преплавен со тага кога Кришна си заминал во своето престојувалиште, но штом се присетил на Кришнините учења се ослободил од болките на одвоеноста. Кога ќе почуствуваме одвоеност, најдобро е да се сетиме на тие учења. Учењата на Бхагавад-гита му беа пренесени на Арџуна за тој и сите луѓе да бидат среќни. Кришна го истакнува тоа на почетокот на Десеттата Глава, кога вели:

бхуја ева маха-бахо
шриину ме парамам вачах

jam me 'хам пријаманаја
вакшјами хита-камјаја

„О моќнорак Арџуна, чуј го повторно Моето највисоко упатство, што ќе ти го дадам за твое добро и кое ќе ти донесе голема радост." (Бг. 10.1)
Слушајќи ги и внимателно следејќи ги зборовите на Господинот Кришна ќе добиеме не само мир во светот, туку и врховен мир {парам шантим). Се што ни треба е да побараме засолниште крај лотосовите стапала на Кришна и да го служиме пеејќи ги Неговите слави и ширејќи го ова движење на свесноста за Кришна во секој град и село во светот. Кришна ветува дека со таквото предавање мирот и вечниот живот ќе дојдат сами по себе.

там ева шаранам гаччха
сарва-бхавена бхарата

тат-прасадат парам тантим
стханам прапсјаси татватам

„О потомоку на Бхарата, потполно предај My се на Господинот. Co Негова милост ќе го достигнеш трансценденталниот мир и највисокото, вечно престојувалиште." (Бг. 18.62)